ΝΥΣΤΟΛΟΓΙΟ

Συνελήφθη υπέργηρος αλλοδαπός, κατά δήλωσή του μόνιμος κάτοικος Καισάρειας, αγνώστων λοιπών στοιχείων . Στον έλεγχο που διενήργησαν αρμόδιοι υπάλληλοι της δίωξης οικονομικού εγκλήματος βρέθηκε να μεταφέρει μεγάλη ποσότητα παιχνιδιών και συναφών καταναλωτικών ειδών χωρίς να φέρει τα κατά τον ΚΒΣ παραστατικά διακίνησης (Δελτία αποστολής - τιμολόγια κλπ).

 "H γλωσσική παραδρομή ή γλωσσικό ολίσθημα ή lapsus είναι αυτό που στην κοινή γλώσσα λέμε "σαρδάμ". Η μελέτη αυτών των "λαθών" από τον Φρόυντ έδειξε ότι αυτό που αναδύεται με το μπέρδεμα της γλώσσας είναι η ασυνείδητη σκέψη, η ασυνείδητη επιθυμία, την οποία προσπαθούμε να καταστείλουμε για διάφορους λόγους (είτε γιατί δεν πρέπει να ακουστεί από τους άλλους είτε γιατί εμείς δεν θέλουμε να τη συνειδητοποιήσουμε), ενώ αυτή μας ξεγλιστράει όταν η προσοχή μας χαλαρώνει." Κατόπιν τούτου γίνεται φανερό το νόημα του περιβόητου ραντεβού του λαού με... τις κάλτσες. Πολλή μπόχα βρε παιδί μου !

Η κάμερα ζούμαρε για τελευταία φορά στον πολυχρονεμένο μας έπαρχο γιωργάκη παπανδρέου. Η μάνα μου έκλεισε εκνευρισμένη τη συσκευή της τηλεόρασης και γύρισε να με κοιτάξει με βλέμμα όλο ερωτηματικά: - Μα γιάηντα δα παιδί μου δεν παραιτείται ο άχρηστος μου λές ; Του το απαγορεύουν οι ξένοι γή δεν τον αφήνει η μάνα ντου; - Γιατί εσύ ρε μαμά άν ήμουν θα με άφηνες να παραιτηθώ; - Εδώ δε σ' αφήνω εδά που δεν είσαι κιόλας τέθοιος ! - Άχρηστος εννοείς μαμά; - Όι μπρε άχρηστε, Πρωθυπουργός !

Αγαπητέ Μανώλη, κατ' αρχάς ελπίζω να μου επιτρέπεις τον ενικό καθώς δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ πως σε γνωρίζω προσωπικά. Καίτοι, τη σήμερον ημέρα το να σχετίζεσαι καθ ' οιονδήποτε τρόπο με πολιτικό και μάλιστα με βουλευτή – υπουργό δεν θα έλεγα ότι αποτελεί δα και τίτλο τιμής, συνεχίζω να πιστεύω πως εσύ προσωπικά δεν ανήκεις σε αυτόν το γελοίο συρφετό ιδιοτελών πολιτικάντηδων. Για τούτο και μόνο αποφάσισα να σου γράψω την παρούσα όχι τίποτε άλλο παρά να φύγει από πάνω μου η σκέψη πως λέω καλημέρα σε έναν ξύλινο άνθρωπο.

Ο Μάκης ο παλιατζής πάρκαρε το φορτηγό πίσω από το σπίτι του στο Μενίδι. Καλά είχε πάει και σήμερα η μέρα: Κάτι παλιές σιδερόπορτες δίπλα από ένα κάδο στη Μεταμόρφωση, 2 θερμοσίφωνα στους Αγίους Αναργύρους κάτω απ' τη γέφυρα και μισό τόνο λαμαρίνα αυτοκινήτων από ένα φίλο φαναρτζή. Δόξα τω Θεώ ακόμα κι όταν οι άνθρωποι δεν είχαν φράγκα να αγοράσουν, πάντα υπήρχε κάτι για να πετάξουν. Βλέπεις, τα υπάρχοντά τους παλιώνουν κι αχρηστεύονται χωρίς να περιμένουν αντικαταστάτες. Θα μου πεις έτσι είναι και οι ίδιοι οι κάτοχοί τους. Σαν το φίλο του τον Αποστόλη το χασάπη που δεν περίμενε να τελειώσει το στρατό ο γιος του ο Γιώργης και ν' αναλάβει το μαγαζί, παρά σωριάστηκε ένα μεσημέρι πάνω στο κούτσουρο που έκοβε τα κρέατα και τώρα αναπαύεται εν ειρήνη. Θεός σχωρέστον το κακομοίρη κι ας έκλεβε στο ζύγι τους πάντες ακόμα και αυτόν τον ίδιο τον κολλητό του το Μάκη.

Όπως όλοι γνωρίζετε είναι ευκολότερο να κρίνεις την τέχνη παρά να την ασκείς. Το να γράψεις ένα βιβλίο μοιάζει με το να γεννήσεις και να αναθρέψεις ένα παιδί. Κανείς δεν ξέρει τι βάσανα και ξενύχτια πέρασες για να το μεγαλώσεις, κι όμως όλοι έχουν από μια γνώμη να πουν για τους τρόπους, τα “σουσούμια” , το χαρακτήρα και τις “επιδόσεις” του. Και ως συνήθως τα χειρότερα σχόλια ακούγονται από τους “άκληρους” εκείνους δηλαδή που δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν αυτό ακριβώς το οποίο με  περισσή ευκολία  (επι)κρίνουν.

Προς   Πρόεδρο και Δ.Σ. της Ορχήστρας των Χρωμάτων Κοινοποίηση : Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Παύλο Γερουλάνο                            Αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Τηλέμαχο Χυτήρη Αθήνα,   3   Ιουνίου 2011 Αξιότιμοι κύριοι, Με αυτή μου την επιστολή θέλω να υποβάλλω την παραίτησή μου από τη θέση του Αρχιμουσικού της Ορχήστρας των Χρωμάτων, μια θέση που υπηρετώ με αφοσίωση εδώ και 20 χρόνια. Ο λόγος της παραίτησής μου είναι πως δεν διαθέτω άλλες ψυχικές αντοχές για να φέρω σε πέρας το έργο της ορχήστρας, όπως ορίζουν το καταστατικό και οι στόχοι του ιδρυτή της.

 Επιτέλους κάτι φαίνεται να συμβαίνει εδώ πέρα! Μετά από δεκαετίες απραξίας, ιδιώτευσης, αδιαφορίας, ωχαδερφισμού,  μισαλλοδοξίας, αλαζονείας, νεοπλουτισμού, επιδειξιομανίας και εφησυχασμού, χιλιάδες “ακαθοδήγητοι” πολίτες κατάλαβαν επιτέλους πως η Δημοκρατία δε λειτουργεί με τηλεκοντρόλ. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στις πλατείες απλώς έκαναν το αυτονόητο, κατέβηκαν εκεί πρώτα για να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο, να συνομιλήσουν, να κοιταχτούν στα μάτια, και ύστερα για να να βρουν από κοινού απαντήσεις (αυτοί οι ίδιοι κι όχι κάποιοι άλλοι για λογαριασμό τους). Κατάλαβαν επιτέλους ότι  δεν είναι απλώς θεατές δελτίων ειδήσεων, ψηφοφόροι κομμάτων, οπαδοί ομάδων ή  μέλη ηλεκτρονικών υπηρεσιών κοινωνικής δικτύωσης, αλλά υπεύθυνοι άνθρωποι με κρίση, άποψη και θέληση να παλέψουν για το δίκιο τους. Ωρύονται βέβαια οι επαγγελματίες  λαϊκοί ποιμένες που δεν εκλήθησαν για άλλη μια φορά να οδηγήσουν το κοπάδι. Πάντως, καλά κάνουν και ανησυχούν: σύντομα θα βρουν τη θέση που τους αξίζει στα αζήτητα

Τελευταία ο γαπ* μου θυμίζει τον τυφλό (Μίμης Φωτόπουλος) στην ταινία “Η κάλπικη λίρα” o οποίος αφού πήδηξε την κοκότα (Σπεράντζα Βρανά), όταν έφτασε η ώρα της πληρωμής ανακάλυψε ότι είχε χάσει τη χρυσή λίρα που της είχε τάξει. Βέβαια και να μην την είχε χάσει όλοι ξέρουμε πως ήταν κάλπικη (η λίρα όχι η πουτάνα). Αλλά κι εμείς φερθήκαμε σαν κοκότες: ξέραμε πως ήταν λειψός και ανεπαρκής αλλά εκείνο το “λεφτά υπάρχουν” στάθηκε αρκετό (όπως έδειξε και η κάλπη) για να ενδώσουμε στις πολιτικές ορέξεις του. Θα μου πείτε πως τα λεφτά που μας έταξε δεν ήταν κάλπικα, αλλά ποιος νοιάζεται αφού ούτ' εμείς τα 'δαμε ποτέ. Υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν σε ένα δεύτερο, παράλληλο σύμπαν εις το οποίο φαίνεται ότι κατοικοεδρεύουν ο γιωργάκης και τα παμπουκοειδή του. Κατά τα άλλα ο καλπικότερος, εξακολουθεί να περιφέρεται στη Βουλή και στα κυβερνητικά συμβούλια υποδυόμενος τον αόμματο ενίοτε δε και τον κουφό. Υπαρχει μόνο μια σοβαρή διαφορά: ενώ η κοκότα μόλις συνειδητοποίησε το

Μερικές φορές νομίζω πως όλα έχουν ειπωθεί. Απλώς εμείς επιμένουμε να μην θυμόμαστε ή να μην φροντίζουμε να μάθουμε : « Η Ελλάδα ήταν επόμενο να έρχεται πρώτη και στις πτωχεύσεις, φθάνοντας τις 4 μέσα σε 110 χρόνια. Μία το 1827, δεύτερη το 1843, τρίτη το 1893 και τέταρτη το 1932. Στις δικές μας χρεωκοπίες υπάρχει και μία μεγάλη διαφορά, όταν τις συγκρίνεις με τις χρεωκοπίες των άλλων χωρών. Αντί δηλαδή να ωφεληθούμε απʼ αυτές, όπως έγινε αλλού, αντίθετα υποχρεωθήκαμε να πληρώσουμε με τόκους κι επιτόκια τα καθυστερούμενα τοκοχρεωλύσια. Και κοντά σʼ αυτά, οι δανειστές μας επέβαλαν ένα σωρό ξεφτιλισμούς κι εκβιασμούς σε βάρος της ανεξαρτησίας και της εθνικής μας αξιοπρέπειας » . Νίκος Μπελογιάννης " ΤΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ". 1943.