ΝΥΣΤΟΛΟΓΙΟ

Ως νεαρός καφετζής είχα την ευτυχία να μεγαλώσω με γέρους. Οι περισσότεροι ήτανε κάτι βασανισμένοι τύποι που τους θεωρούσα συνομήλικούς μου λόγω της μόνιμης παιχνιδιάρικης διάθεσης που είχαν και η οποία αυξάνονταν με τα χρόνια με ρυθμούς που θα έκαναν τους σημερινούς "γεροντολόγους" να απορούν. Λες και τα βάσανα που πέρασαν από πάνω τους δεν υπήρξαν ποτέ. Οι πόλεμοι, τα θανατικά, η πείνα, οι κακουχίες, τα μεροκάματα "από ήλιο σ'ήλιο" δεν ήταν παρά επεισόδια κάποιου αγαπημένου τους σήριαλ όπως ο "Χριστός ξανασταυρώνεται" και η "Γαλήνη".

γράψτε μου κι άλλα για τους ανεπιθύμητους  πρόσφυγες, τη βρώμα τους και τον κίνδυνο αλλόφυλλων ασθενειών, δείξτε μου φωτό θρασύτατων Συρίων με φόντο τη μεξικάνικη ζούγκλα, επισημάνετε μου τον κίνδυνο που γεννάται από τους τζιχαντιστές που βρίσκονται κατά χιιάδες στο ημιλειτουργικό μυαλό του στέφανου χίου, υπερασπιστείτε κι άλλο την καθαρότητα της γαμημένης φυλής σας, τα ελληνοχριστιανικά σας ιδεώδη,  επισημάνετε μου  την εγκληματικότητα των ξένων, τα δεμένα άχραντα χέρια της αστυνομίας, ρίξτε μου κι άλλα "δε με νοιάζει", αναλύστε μου για τα δικά σας προβλήματα που είναι ανώτερα όλων, αναρωτηθείτε που είναι το κράτος, θυμήστε μου τον Πακιστανό που βίασε την ελληνοπούλα και τον Αλβανό που λήστεψε τη γριούλα, αναλογιστείτε το προχωρημένο της σκέψης του γέροντος παϊσίου, εξηγήστε μου το ορθόν της χρήσης του λάθρο ως πρώτου συνθετικού, κάντε ένα ποστ  την ελληνική σημαία με φόντο την Αγιά Σοφιά, αναρωτηθείτε με νόημα που βρήκαν οι "λαθραίοι" τα smart phones των 30 ευρ

Δεκαπέντε χιλιάδες και μια ζαβάδια διαλύομαι σαραντα έξι χρονάκια ληστεία ζαβάδια διαλύομαι Όλο εμένανε χουφτώνει Η εφορία η πουτάνα Θα τη σκίσω σαν κουρέλι Θα την κάψω τη ρουφιάνα Τράπεζα,τράπεζα παντού και τα μυαλά στην τράπεζα του ανόητου λαού Μούσκαροι-μούσκαροι θα ζείτε σε φαβέλες όσο το έθνος προσκυνά προνομιούχες βδέλες Είμαστε η ξεφτιλισμένη γενιά του τρεις κι εξήντα δίχως αντοχή στη φτήνια χωρίς ελπίδα Τα μπούτια σου μαφία Ενφιά - φπα - εφορία Δεκαπέντε χιλιάδες και μια ζαβάδια διαλύομαι σαραντα έξι χρονάκια ληστεία ζαβάδια διαλύομαι Μια ζωή να μου πετάτε κόκαλα σα να ‘μαι σκύλος εγώ δε θα γλείψω άλλο φχαριστώ δεν είμαι φίλος.

Ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις αποτελούσαν κατ'εμέ άλλη μια αστική ματιά στη λαϊκή μουσική έκφραση. Ο καθένας με διαφορετικό τρόπο βέβαια, αλλά παρέμειναν (πάντα κατά τη γνώμη μου) απλοί αν και καλοπροαίρετοι, τουρίστες σ' έναν τόπο του οποίου ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικοί πολίτες. Το λαϊκό τραγούδι δε χωρά σε ορατόρια, ούτε λόγια ποιήματα και καντάτες. Είναι η απλή, λιτή, ξεκάθαρη έκφραση συναισθημάτων κατανοητών απ'όλους, που δεν πατάει σε νότες αλλά στον πόνο και το μεράκι του απλού καθημερινού ανθρώπου. Στην πραγματική ζωή δηλαδή. Κι αυτό διότι η λαϊκή τέχνη δεν περισπάται από τη φόρμα και την τεχνική αλλά επικεντρώνεται στην ουσία. Ο Άκης Πάνου ήταν περισσότερο πολιτικοποιημένος από το Μίκη, ο Τσιτσάνης λυρικότερος του Μάνου και ο ανώνυμος δημοτικός στιχοπλόκος αισθαντικότερος από τον Ελύτη και το Ρίτσο. Τα "λαϊκά" τραγούδια του Μίκη απλώς είναι εύκολα θύματα: Απλά σαν παιδικά τραγουδάκια μπορούν να ερμηνευθούν από κάθε φέρελπη μουσικάντη που θέ

Της παραφροσύνης ήλιε κυριλέ και βιτρίνα εσύ μαρξιστική, μη ξανακαλώ σας μη συγχωράτε την ψώρα  μου. Αετόψαρα τα έχει τα ψιλά φαγκριά στα υπάιτια κλύσματα σιμά και τα οπίσθια πιο σφιχτά στου γλουτού το υπόθεμα.  Τα μικρά μου χείλη με τον χαλασμό τα γεμίζω πίσσα με το ξερό τους βαθειούς μου σκύλους χαλώ με φλογέρες και πτώματα.

α ρε κυργιάκο κωλοπαί εσύ δε δούλεψες ποτέ δυστυχισμένους κατακρί γι' απατεώνες τουμπεκί εσύ γεννήθηκες τεμπέ χωρίς καημό στα κυριλέ μιλάς για λαθρομετανά που πνίγονται στα ανοιχτά α ρε κυργιάκο μιζαδό κάποτε θέλω να σε δω πάνω σε σάπιο σκυλοπνί να τρέμεις όπως το σκυλί και ίσως τότε να καταλά πόση μεγάλη συμφορά απ'το Θεό καταραμέ κι απ'τους ανθρώπους ξεχασμέ.

Σύμφωνα με τη Λιάνα Κανάλι πρέπει να κάτσεις να σε γαμούνε μια ζωή κι εσύ να κουνάς μια κόκκινη σημαία μέχρι να τρομάξει ο καπιταλισμός και να φύγει φοβισμένος παραχωρώντας επιτέλους τη θέση του στο σοσιαλιστικό παράδεισο.