"Θεέ μου τη δεύτερη φορά που θα `ρθω για να ζήσω όσο η καρδιά κι αν λαχταρά δε θα ξαναγαπήσω” Ο Μιχάλης, ο Δημοσθένης και ο Ηρακλής. Τους περίμενα στη γωνία και τους τρεις· δε μπορεί σκεφτόμουν, θα πέσουν κι αυτοί στην παγίδα που έχει στήσει ο Λοΐζος σε όλους τους “καζαντζιδίστας”. Βλέπετε η φαινομενικά απλή μελωδία σε ξεγελά, κι όταν πια καταλάβεις ότι μετά την κατηφόρα όπου τα έχεις δώσει όλα, έρχεται η απότομη αριστερή στροφή, είναι πολύ αργά πλέον και πέφτεις με φόρα πάνω σ’εκείνο το “λαχταράάάάάά” για να βυθιστείς θριαμβευτικά μέσα σε στην παράφωνη κολλώδη λάσπη όπου το “ααααααααα” χάνει την ικμάδα και το μελοδραματισμό του και μετατρέπεται σε ένα βραχνό κοκόρισμα που φέρνει γέλιο και βήχα. Πόσο έξω είχα πέσει! Εκείνοι με άνεση, πάτησαν σταθερά στη μελωδία, απόλυτα συγχρονισμένοι και οι τρεις χωρίς να τους φύγει ούτε μισό ημιτόνιο. Μόλις τέλειωσαν ο Δημοσσθένης μου έκλεισε το μάτι με νόημα. Όχι που θα στη χαρίζαμε ρε μαλάκα. Τι μας πέρασες; Σήκωσα το ...
ΤΗΣ ΝΥΣΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ...