ΝΥΣΤΟΛΟΓΙΟ

Τελευταία Κυριακή της σεζόν. Το μέρος έμοιαζε με συνέδριο κρετίνων. Κρετίνοι κάθε τύπου, ηλικίας, φύλου, τάξης και ιδεολογίας. Κρετίνοι μέσα στη θάλασσα που λαμπύριζε κάτω από το χάδι του ήλιου, κρετίνοι στις ξαπλώστρες της παραλίας που ήταν παραταγμένες σαν αλουμινένια στρατιωτάκια κάτω από τις ψάθινες ομπρέλες, κρετίνοι στα τραπεζοκαθίσματα του «ντεκ» από εμποτισμένο με χημικά ξύλο, κρετίνοι στη «σάλα» που έβραζε κάτω από το ξύλινο στέγαστρο με τους ανεμιστήρες που ανακάτευαν τον αέρα αντί να τον δροσίζουν, κρετίνοι βάδιζαν αμέριμνοι στο διάδρομο που τη χώριζε από την παραλία, κρετίνοι περίμεναν ανυπόμονα στο ταμείο για να πληρώσουν τα παγωτά τους, κρετίνοι μάλωναν με το παιδί στην είσοδο για το πεντάευρο της «ελάχιστης κατανάλωσης», κρετίνοι έβγαιναν από τις τουαλέτες χωρίς να έχουν τραβήξει το καζανάκι, κρετίνοι έπλεναν τα πόδια τους στους νιπτήρες με κίνδυνο στην καλύτερη να βουλώσουν την αποχέτευση ή γλιστρήσουν και να σπάσουν κανέναν γοφό στη χειρότερη. Μια βοή από κλάματα μωρ

  Την κοίταζα σαν υπνωτισμένος. Ήταν μισοξαπλωμένη στον καναπέ με φιδίσια νωχέλεια, το ένα της χέρι στήριζε τον υπέροχο κορμό της με τον αγκώνα, ενώ το άλλο ακουμπούσε με χάρη πάνω στο γοφό της. Φορούσε ένα στενό τζιν παντελόνι που τόνιζε τις αγαλματένιες καμπύλες της κι ένα στενό μπλουζάκι που αναδείκνυε τα σφριγηλά στήθη και άφηνε τα χυτά της χέρια ελεύθερα να τα χαρεί το μάτι μου. Μοναδικό της κόσμημα ένα χρυσό βραχιόλι σε σχήμα φιδιού στο δεξί της μπράτσο. Το πρόσωπό της ήταν πανέμορφο με μια ελαφρώς αλαζονική έκφραση που έμοιαζε με χαμόγελο ή γκριμάτσα περιφρόνησης. Τα μάτια της με κοιτούσαν με τη σιγουριά της γοητείας των τριάντα (και ούτε) χρόνων της.   Μου θύμιζε κάτι φωτογραφίες της νεαρής Μελίνας Μερκούρη. Μόνο που αυτή η φωτογραφία που τώρα κοίταζα και την είχα ξεχωρίσει ανάμεσα στις άλλες που ήταν παραταγμένες στο οστεοφυλάκιο ήταν έγχρωμη και πολύ πιο ευκρινής. Και από κάτω της κολλημένο με σελοτέηπ ένα φύλλο Α4 που έγραφε: «Παρακαλούνται οι συγγενείς της θανούσης να