ΝΥΣΤΟΛΟΓΙΟ

  Κρήτη, Αύγουστος 1976. Εκείνο το καλοκαιρινό μεσημέρι ο Μαρνιερογιάννης αφού είχε κατατροπώσει τους συμπαίκτες του στην πρέφα, απολάμβανε κάτω από τη σκιά της κρεβατίνας στην ταράτσα του καφενείου την παγωμένη λεμονάδα που είχε κερδίσει με την απαράμιλλη μαστοριά του. Ήταν η ώρα που η μεσημεριανή κάψα διέκοπτε το παιχνίδι μας στα στενά του χωριού – παίζαμε Πόλεμο, και πιάσαμε κι εμείς στασίδι στη δροσεράδα, για να ξαποστάσουμε δίπλα στον στρατηγό της τράπουλας, ο οποίος μας παρατηρούσε με ενδιαφέρον καθώς ρουφούσε το αναψυκτικό του. Ήμασταν αλήθεια ένα αλλοπρόσαλλο στρατιωτικό κλιμάκιο. Άλλος φορούσε ένα πλαστικό κράνος με το αστέρι του αμερικάνικου στρατού, δώρο σίγουρα κάποιου θείου από τη “Χώρα”, άλλος ένα στρογγυλό τάπερ κλεμμένο από τη μάνα του, άλλος ένα φθαρμένο στρατιωτικό τζόκεϊ – προφανώς λάφυρο από κάποιον συγγενή που το ‘χε κρατήσει ενθύμιο από τη θητεία, άλλος παρέμενε ασκεπής είτε επειδή δεν πρόλαβε να σουφρώσει κάτι από το σπίτι είτε γιατί το είχε χάσε