Ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις αποτελούσαν κατ'εμέ άλλη μια αστική ματιά στη λαϊκή μουσική έκφραση. Ο καθένας με διαφορετικό τρόπο βέβαια, αλλά παρέμειναν (πάντα κατά τη γνώμη μου) απλοί αν και καλοπροαίρετοι, τουρίστες σ' έναν τόπο του οποίου ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικοί πολίτες. Το λαϊκό τραγούδι δε χωρά σε ορατόρια, ούτε λόγια ποιήματα και καντάτες. Είναι η απλή, λιτή, ξεκάθαρη έκφραση συναισθημάτων κατανοητών απ'όλους, που δεν πατάει σε νότες αλλά στον πόνο και το μεράκι του απλού καθημερινού ανθρώπου. Στην πραγματική ζωή δηλαδή. Κι αυτό διότι η λαϊκή τέχνη δεν περισπάται από τη φόρμα και την τεχνική αλλά επικεντρώνεται στην ουσία. Ο Άκης Πάνου ήταν περισσότερο πολιτικοποιημένος από το Μίκη, ο Τσιτσάνης λυρικότερος του Μάνου και ο ανώνυμος δημοτικός στιχοπλόκος αισθαντικότερος από τον Ελύτη και το Ρίτσο. Τα "λαϊκά" τραγούδια του Μίκη απλώς είναι εύκολα θύματα: Απλά σαν παιδικά τραγουδάκια μπορούν να ερμηνευθούν από κάθε φέρελπη μουσικάντη που θέ
ΤΗΣ ΝΥΣΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ...