Ως νεαρός καφετζής είχα την ευτυχία να μεγαλώσω με γέρους. Οι περισσότεροι ήτανε κάτι βασανισμένοι τύποι που τους θεωρούσα συνομήλικούς μου λόγω της μόνιμης παιχνιδιάρικης διάθεσης που είχαν και η οποία αυξάνονταν με τα χρόνια με ρυθμούς που θα έκαναν τους σημερινούς "γεροντολόγους" να απορούν. Λες και τα βάσανα που πέρασαν από πάνω τους δεν υπήρξαν ποτέ. Οι πόλεμοι, τα θανατικά, η πείνα, οι κακουχίες, τα μεροκάματα "από ήλιο σ'ήλιο" δεν ήταν παρά επεισόδια κάποιου αγαπημένου τους σήριαλ όπως ο "Χριστός ξανασταυρώνεται" και η "Γαλήνη".
ΤΗΣ ΝΥΣΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ...