Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2021

Δεν

Δεν προστατεύτηκα Δεν εκμεταλεύτηκα Δεν ολοκλήρωσα Δεν υπολόγισα Δεν απόκτησα Δεν εφύλαξα Δεν έζησα Δεν είμαι Δεν έχω

Blues Power

  Ρέθυμνο 1997. Στήναμε ακόμα το σταθμό και μέχρι να φτιαχτεί εκείνο το περιβόητο σύστημα που θα έφτιαχνα για να παίζει στον αυτόματο με computer, είχαμε εγκαταστήσει ένα πεντάσιντο που έπαιζε ολημερίς κι οληνυχτίς ό,τι του κατέβαινε από τα cd που του αλλάζαμε όποτε το θυμόμασταν. Ήμασταν λοιπόν ένα μεσημέρι στο πρώτο εκείνο studio της Μοάτσου, όταν χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ανοίγω και βλέπω να στέκεται μπροστά μου μια κυρία κάπου 65 με 70 χρονών, κοντούλα, αδύνατη με άχρωμα ρούχα και ντροπαλό βλέμα. - Χαίρεται. - Χαίρεται. Θα είναι από καμμιά διπλανή πολυκατοικία, φαίνεται χτές που δοκιμάζαμε αργά τα μεσάνυχτα τα μόνιτορ μάλλον το παρακάναμε, σκέφτηκα, κι αρχίζω να μηχανεύομαι δικαιολογίες, συγνώμες και άλλα τσατσιλίκια. - Τι θα θέλατε; - Μπορώ να περάσω; - Μετά χαράς. Μπήκε μέσα, κάπως διστακτικά, και αμέσως βάλθηκε να παρατηρεί με παιδική απορία την  κονσόλα, τα λινκ, το equalizer, τη στερεογεννήτρια και όλα τα τζουβαϊρικά τέλος πάντων του studio. - Αυτός είναι λοιπόν...

Ο Θάνατος της Rosie.

  “Ὦ ξεῖν᾿, ἀγγέλλειν γονέοις ὅτι τῇδε κείμεθα τοῖς κείνων χρήμασι εκμεταλευόμενοι”. Το κακογραμένο, ασύντακτο, ανορθόγραφο αλλά επαρκώς κατατοπιστικό ρητό κοσμούσε έναν τοίχο στη Φοιτητική Εστία Θεσσαλονίκης εκείνον τον καιρό. Έτσι είχε δυστυχώς η κατάσταση, διότι μπορεί η εξεταστική στη Σχολή να είχε πάει καλά και να είχα περάσει όλα τα μαθήματα, όμως είχα κάνει ακόμα πιο επιτυχή περάσματα και από διάφορα ευαγή ιδρύματα της συμπρωτεύουσας· έξαλα  μπαρ, μοσχομυριστά μεζεδοπωλεία, σινιέ  μπουζουκλερί, προχώ καφωδεία, μοδάτα ορθάδικα, κομψά τσαγάδικα, αμαρτωλά  καταγώγια και λοιπά και λοιπά, ων ουκ έστι χορηγός. Γι'αυτό τη λένε φτωχομάνα, διότι δε σου αφήνει λεφτά ούτε για Άσσο άφιλτρο η άτιμη η νύφη του Θερμαϊκού. Θα φταίει φαίνεται ο βρωμιάρης άντρας της ο κουραδοπνίχτης... Αφού σκόρπισα λοιπόν με ζήλο αξιοθαύμαστο ό,τι είχε απομείνει από το φοιτητικό "επίδομα" που με κόπο έβγαζαν και μου έστελναν οι δικοί μου, μαζί με κάτι οικονομίες από το σερβιτοριλίκι μου (ε...