Όπως όλοι γνωρίζετε είναι ευκολότερο να κρίνεις την τέχνη παρά να την ασκείς. Το να γράψεις ένα βιβλίο μοιάζει με το να γεννήσεις και να αναθρέψεις ένα παιδί. Κανείς δεν ξέρει τι βάσανα και ξενύχτια πέρασες για να το μεγαλώσεις, κι όμως όλοι έχουν από μια γνώμη να πουν για τους τρόπους, τα “σουσούμια” , το χαρακτήρα και τις “επιδόσεις” του. Και ως συνήθως τα χειρότερα σχόλια ακούγονται από τους “άκληρους” εκείνους δηλαδή που δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν αυτό ακριβώς το οποίο με περισσή ευκολία (επι)κρίνουν.
Διαβάζοντας λοιπόν το τελευταίο πόνημα της Βάσιας Τζανακάρη με τίτλο “Τζόνι & Λούλου”, αποφάσισα να κλέψω λίγη δόξα από τους κριτικούς που σύντομα θα κληθούν να σχολιάσουν με το γνωστό περισπούδαστο ύφος το έργο της.
Παρότι το εξώφυλλο και ο τίτλος δεν με προετοίμασαν θετικά, δεν ξεχνώ ποτέ την αγγλική παροιμία “Don't judge a book by its cover”. Όμως έχω βρει ένα κόλπο: διαβάζω πάντα την πρώτη σελίδα οποιουδήποτε βιβλίου πέσει στα χέρια μου, κι αν αυτή η σελίδα με κερδίσει, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα φτάσω μέχρι το τέλος του. Αυτό συνέβη και με το εν λόγω “love story” που κύλισε με ευκολία μέσα σε λίγες ώρες. Ο άλλος μπούσουλας που έχω εφεύρει, ως ερασιτέχνης βιβλιοκριτικός, είναι το αν θα 'θελα να το είχα γράψει εγώ. Αν ναι, σημαίνει πως δεν έχασα την ώρα μου!
Το “Τζόνι & Λούλου” πέρασε λοιπόν επιτυχώς τις δυο κύριες δοκιμασίες που του έθεσα εγώ ως γνήσιος ημιμαθής (φαντάζομαι πως οι επαγγελματίες συνάδελφοι έχουν το θεωρητικό υπόβαθρο και τα επιστημονικά εργαλεία να κάνουν καλύτερη δουλειά επ'αυτού χωρίς να πρέπει να καταφύγουν σε τέτοιες μπακαλίστικες πρακτικές).
Κατά τα άλλα με συνεπήρε το γεγονός πως μια Ελληνίδα συγγραφέας απέφυγε τις ασυγχώρητες ευκολίες στις οποίες τις τελευταίες δεκαετίες έπεσαν σωρηδόν οι περισσότεροι εγχώριοι ομότεχνοι της και έγραψε (επιτέλους) μια ρεαλιστική και ταυτόχρονα ρομαντική ιστορία καταφέροντας να συγκεράσει με πειστικό τρόπο την πραγματικότητα με τη φαντασία. Βαρέθηκα πια τους άσκοπους συναισθηματισμούς του κάθε αλαφροΐσκιωτου και τον άχρηστο κυνισμό του οποιουδήποτε κακοπαθημένου.
Ανεξάρτητα με το τι έχει ο κάθε συγγραφέας στο κεφάλι του, στην πράξη δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ασκεί με τον τρόπο του κριτική στα γεγονότα που και ο ίδιος ζει μαζί με τους υπόλοιπους, παρουσιάζοντας την αλήθεια μέσα από τα δικά του βιωματικά φίλτρα.
Άρα έχει καθήκον να είναι αρκετά γειωμένος ώστε να μπορεί να αντιληφθεί την ουσία των όσων συμβαίνουν γύρω του και ταυτόχρονα να είναι αρκετά νεραϊδο-χτυπημένος ώστε να τα σχολιάσει με τρόπο που θα σε ταξιδέψει.
Η συγγραφέας μας είναι σίγουρο πως ζει στον ίδιο πλανήτη με εμάς τους υπόλοιπους, τραβάει τα ίδια λούκια με εμάς, αλλά φαίνεται πως έχει έχει κάνει τα κουμάντα της και αντιπαρέρχεται τα δύσκολα: ακούει πολλή μουσική, διαβάζει πολλά και φυσικά γράφει. Μέχρι τώρα δυο βιβλία και ελπίζω σύντομα να γίνουν τρία και περισσότερα. Ή μάλλον δεν ελπίζω, ανυπομονώ.
Μπράβο !
Υ.Γ. : Ψεγάδια; Ω, μα φυσικά υπάρχουν αγαπητοί μου. Αλλά αυτά είναι σίγουρο πως οι εμβριθείς κριτικοί μας θα τα ανακαλύψουν και θα σας τα επισημάνουν αρμοδίως. Μην ξεχνάτε όμως τη διαπίστωση του Θερβάντες: «Άντρες (σ.σ. και γυναίκες) με μεγάλα ταλέντα, σπάνια αποφεύγουν τις επιθέσεις αυτών, που χωρίς να έχουν καθόλου προικίσει τον κόσμο με έργα δικής τους παραγωγής, εντρυφούν στην επίκριση των έργων των άλλων.»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου