Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Που πήγαν τα λεφτά ;

Λίγες εβδομάδες μετά το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης τα ερωτήματα μες στο νυσταγμένο μου κρανίο τριγύριζαν αδυσώπητα: Αφού κάποιοι έχασαν τα λεφτά αυτό σημαίνει ότι κάποιος ή κάποιοι άλλοι τα πήραν! Δεν μπορεί τα χρήματα που έκλαψαν αυτόχειρες επενδυτές, μπαταρισμένοι καραβοκύρηδες, απελπισμένοι αυτοκινητοβιομήχανοι και μανιοκαταθλιπτικοί τραπεζίτες να εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας χωρίς ν' αφήσουν έστω ένα σημείωμα: “στο τάδε σημείο είμαστε, ελάτε να μας πάρετε αν μας χρειαστείτε”.


Άπαντες οι πλούσιοι κάτοικοι του του μικρού βρώμικου πλανήτη, επιχειρηματίες, αργυραμοιβοί, μεταπράτες, γιατροί, εφοπλιστές, πολιτικοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και Αμερικανοί, διαρρηγνύουν τα πανάκριβα ιμάτιά τους ότι “δεν υπάρχει σάλιο”. Τότε λοιπόν που πήγαν τα λεφτά, χάθηκαν ξαφνικά από προσώπου γης ; Η απάντηση αυτού του αμείλικτου ερωτήματος δόθηκε από έρευνα τις λεπτομέρειες της οποίας δεν έχω εξουσιοδότηση να αποκαλύψω, και είναι η εξής:
ΝΑΙ. Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα δέχτηκε ληστρική επίθεση από εξωγήινους !
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Σε κοντινό μας Γαλαξία υπάρχει ένας πλανήτης (για την ευκολία της διήγησης ας τον ονομάσουμε Αμήρχ, καθώς δεν δυνάμαι να αναφέρω πραγματικά ονόματα), ο οποίος προς τέρψιν των οπαδών των θεωριών περί εξωγήινων υπάρξεων, κατοικείται από όντα παρόμοια με εμάς. Οι κάτοικοι του Αμήρχ λοιπόν, αποφάσισαν μια ημέρα ότι καιρός είναι να αλλάξουν περιβάλλον βαριεστημένοι από την μονοτονία των τριών ήλιων και των 7 φεγγαριών τους και ψάχνοντας με τα υπερσύγχρονα (σε σχέση με τα γήινα) τηλεσκόπιά τους, ανακάλυψαν τη μικρή γαλαζοπράσινη σφαίρα που λέγεται γη. Έστειλαν λοιπόν έναν Ανιχνευτή για να προχωρήσει στην σχετική πραγματογνωμοσύνη του υπό συζήτηση πλανήτη.
Ο εξωγήινος αυτός επισκέπτης (ας πούμε ότι τον έλεγαν Σοτύολπ) προσγειώθηκε ένα βροχερό ξημέρωμα στην κορυφή ενός αυθαίρετου στο Γραμματικό (εδώ στην Ελλάδα μας!). Καθώς η μορφή και τα ρούχα του έμοιαζαν με τα γήινα, δεν δυσκολεύτηκε να περάσει απαρατήρητος και έτσι μπόρεσε να μελετήσει επαρκώς τον τόπο και τους κατοίκους του. Λίγα προβλήματα μόνο αντιμετώπισε λόγω του ότι ήταν κάπως μελαψός (ε τι περιμένετε από τον κάτοικο ενός πλανήτη με τρεις ήλιους), διότι συνελήφθη κάμποσες φορές από τα όργανα της τάξεως ως λαθρομετανάστης, καθώς δεν είχε τα απαραίτητα έγγραφα. Σε αυτό όμως τον βοήθησε η φορητή συσκευή τηλεμεταφοράς (συνηθισμένο αξεσουάρ όλων των Αμηρχιανών) , και έτσι εξηγούνται και κάποιες μυστηριώδεις αποδράσεις αλλοδαπών κρατουμένων που έχετε ακούσει από το αστυνομικό δελτίο.
Μετά από λίγες εβδομάδες ο Σοτύολπ επέστρεψε στον πλανήτη Αμήρχ με την αναφορά του η οποία περιληπτικά έλεγε τα εξής;
“Πλανήτης μη κατάλληλος για εγκατάσταση. Νερό, υπέδαφος και ατμόσφαιρα εξαιρετικά τοξικά. Φύση αλλοιωμένη από δραστηριότητές γήινων των οποίων η συμπεριφορά εγείρει ερωτήματα για την διανοητική τους υγεία. Η τεχνολογία τους είναι σχετικά εξελιγμένη αλλά χρησιμοποιείται τελείως ανορθόδοξα: π.χ. ένα τετραθέσιο όχημα -αποκαλούμενο από τους γήινους ως “τζιπ”- έχει μεγαλύτερη ισχύ από ένα 50 - θέσιο (αποκαλούμενο λεωφορείο). Για διαδρομές που η μέση ωριαία ταχύτητα είναι 25 χιλιόμετρα /ώρα, χρησιμοποιούνται οχήματα που μπορούν και τρέχουν με 220! Η πλειοψηφία των ειδών διατροφής των γήινων προκαλούν μόνιμες βλάβες στον οργανισμό με αποτέλεσμα πρόωρους θανάτους και μη αντιμετωπίσιμες ασθένειες οι οποίες συχνά εξελίσσονται σε επιδημίες”.
Η παραπάνω έκθεση πραγματογνωμοσύνης θα ήταν κανονικά και ο επίλογος αυτής της ιστορίας αν ο ευσυνείδητος Σοτύολπ δεν είχε τη φαεινή ιδέα να την συνοδεύσει και με μερικά χαρακτηριστικά δείγματα γήινων αντικειμένων, μεταξύ των οποίων:
Ένα DVD της Τζούλιας Αλεξανδράτου και ένα μπουκάλι σαμπάνια: Αντικείμενα άχρηστα για του Αμηρχιανούς καθώς αυτοί συνουσιάζονται με ένα είδος χειραψίας (γι' αυτό να προσέχετε ποιους χαιρετάτε εις το εξής). Έτσι έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ανάμεσα στα πόδια των κατοίκων αυτού του παράξενου πλανήτη υπάρχει ένα υδραυλικό σύστημα από το οποίο λαμβάνουν μια αφρίζουσα ουσία και εξάγουν μια αζωτούχο ένωση (τι παράξενο αλήθεια!).
Ένα κινητό τηλέφωνο το οποίο τους φάνηκε άχρηστο καθώς εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν αναπτύξει την ικανότητα της τηλεπάθειας.
Ένα CD του Βασίλη Καρά το οποίο άκουσαν και έβγαλαν το συμπέρασμα ότι πρόκειται για αντίγραφο πνευμονολογικής εξέτασης ασθενή με οξύ αναπνευστικό.
Κουβάλησε κι άλλα ο ευσυνείδητος ανιχνευτής αλλά εκείνο που τους άφησε όλους άφωνους ήταν ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ! Κι όταν δε ο Σοτλύοπ εξήγησε την ανταλλακτική του χρήση, η έκπληξη διαδέχτηκε την απορία: “μα γιατί το κάνουν αυτό;” διερωτήθηκαν. Βλέπετε οι κάτοικοι του μακρινού αυτού πλανήτη δεν χρησιμοποιούσαν χρήματα αλλά κάθε ένας ανάλογα με τις ανάγκες του ελάμβανε τα απαραίτητα αγαθά που όλοι από κοινού παρήγαγαν. Και κανείς δεν είχε σκεφτεί μέχρι τότε έννοιες όπως η αποταμίευση και η ιδιοκτησία.

Το χαρτονόμισμα περί ου ο λόγος δόθηκε στον γενναίο Σοτλύοπ συμβολικά για τις υπηρεσίες του, ενώ τα υπόλοιπα αντικείμενα κατεστράφησαν σύμφωνα με το Πρωτόκολλο.

Αρκετές μέρες αργότερα ο Ανιχνευτής, κάνοντας πλάκα με τον μπατζανάκη του αντάλλαξε το 20ευρο με ένα κιλό αλεύρι. Ο “πωλητής” του αλευριού στη συνέχεια βρήκε τον μπελά του με ένα γείτονα που επέμενα να του πάρει το χαρτονόμισμα με αντάλλαγμα μια παλιά μηχανή που κόβει το γκαζόν. Για να μην τα πολυλογούμε, το τραπεζογραμμάτιο άλλαξε πολλά χέρια καθώς όλοι οι κάτοικοι του μακρυνού εκείνου τόπου κατελήφθησαν από μια ανεξήγητη (για κάποιον που δεν κατανοεί τους νόμους της αγοράς) μανία να το αποκτήσουν. Κι όσο άλλαζε χέρια τόσο μεγαλύτερη γινόταν η αξία του με αποτέλεσμα να αγοραστεί με αυτό το μοναδικό χαρτονόμισμα ένα ολόκληρο χωριό και αν δεν επενέβαιναν οι Αρχές ποιος ξέρει, ίσως ολόκληρος ο πλανήτης να αποτελούσε κάποτε ιδιοκτησία ενός και μοναδικού Αμηρχιανού.
Βλέπετε, το μαγικό αυτό χαρτάκι, η μάλλον η χρήση του έβαλε ιδέες σε αρκετούς οι οποίοι κατάλαβαν πως μπορούσαν να έχουν ότι χρειάζονται κι ακόμα παραπάνω χωρίς να χρειαστεί να δουλέψουν ποτέ ξανά ! Αυτή η συνειδητοποίηση δεν είχε δυστυχώς γυρισμό καθώς, όπως καλά γνωρίζουμε εμείς οι γήινοι, άμα γλυκαθείς στο μέλι ....
Μετά από μια μαραθώνια συνεδρίαση ειδικών, εξήχθει το αυτονόητο συμπέρασμα ότι ο εθισμός στο χρήμα και την οικονομία της αγοράς δεν έχει θεραπεία και έτσι για την αποφυγή χειρότερων δεινών έπρεπε να “ρίξουν” χρήμα στην αγορά ώστε να πέσει η αξία του και να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Όπως είπε χαρακτηριστικά και η Αρχισοφός Σοτηόνα “δεν θα μας αγοράσει ο κάθε μαλάκας με ένα κωλοεικοσάρικο”. Να σημειωθεί πως η εν λόγω σεπτή κυρία είχε και αυτή χρησιμοποιείσει το 20ευρω ανταλλασοντάς το με τον σύζυγό της και κατόπιν το έδωσε για να αποκτήσει έναν πανέμορφο νεαρό ο οποίος δυστυχώς απεδείχθη “ντιντής” και το έσκασε με τον Γραμματέα της.

Επειδή όμως δεν υπήρχε πρότερη εμπειρία κατασκευής χαρτονομισμάτων, η απόφαση ήταν μονόδρομος: Να κλέψουν κι άλλα χρήματα από τους γήινους – αυτή τη φορά πολλά περισσότερα για να φθάσουν για όλους και να πέσει η ανταλλακτική τους αξία!

Όπως έχετε αντιληφθεί η εξωγήινη επιχείρηση ληστείας στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία και έτσι φτάσαμε δυστυχώς εμείς σε αυτήν την άθλια οικονομική κρίση, την χειρότερη που γνώρισε ο κόσμος από το κραχ του 30, κατά το οποίο Αρειανοί ρήμαξαν τα τραπεζικά θησαυροφυλάκια (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα σας διηγηθώ άλλη φορά).
Αυτή αγαπητοί και αγαπητές είναι η αιτία της κρίσης, και αυτά που λέγονται και γράφονται από τους ανίδεους αναλυτές μας είναι ψευδή και ανακριβή.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Παίχτης

Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, ο πατέρας μου έπαιρνε το μεγάλο τετράγωνο τραπέζι της κουζίνας μας και το έβανε στο κέντρο του καφενείου, άπλωνε τη μεγάλη πράσινη τσόχα (εδώ κι εκεί τρύπια πό τις κάφτρες των τσιγάρων) κι ετοίμαζε την πρωτοχρονιάτικη μπαρμπουτιέρα. Αφού αράδιαζε τις καρέκλες γύρω-γύρω, έβγαζε από την κρυψώνα τα μεγάλα λευκά ζάρια και τα απίθωνε στη μέση του τραπεζιού. Τη διαδικασία παρακολουθούσαν ανέκφραστοι κι αμίλητοι οι γέροι που στριμωγμένοι γύρω από την ξυλόσομπα προσπαθουσαν να ζεσταθούν. Καθώς έπεφτε το βράδυ εορταστικό και ειρηνικό οι παίχτες έπαιρναν ένας-ένας τη θέση τους. Δεν ήταν μόνο οι "καθ'έξιν" κουμαριτζήδες αλλά και οι αποδέλοιποι που έπαιζαν ζάρια "για το καλό του χρόνου". Αρχή κάναμε εμείς τα πιτσιρίκια που εκπαιδευόμασταν στα ήθη των παιγνίων παίζοντας στα ζάρια γαριδάκια, σοκολάτες και κάτι δραχμές κερδισμένες από τα χαρτζιλίκια ή τα κάλαντα. Ύστερα έρχονταν οι "μεγάλοι". Ξεκινούσαν με κάτι ταλαιπωρημένα μπλέ πενη...

Βίλμα

Ο λόγος που χάζευα τη Βίλμα ήταν το βλέμα της. Όχι γιατί παρά τα περίπου 90 χρόνια της παρέμενε ακόμα κοριτσίστικο (ζωηρό και περίεργο σα να αντίκρυζε για πρώτη φορά τον κόσμο) αλλά επειδή ήταν ονειροπόλο. Όταν η ματιά της σηκωνόταν για να κοιτάξει κάπου μακριά, έλαμπε με μια ακατανόητη ένταση και έχανε το απόκοσμο φως της μόνο όταν ξανάπεφτε πάνω στα κοντινά πράγματα ή στον συνομιλητή της - εν προκειμένω εμένα.Τώρα ήμουν εγώ ο υπνωτισμένος. Της πήρε λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο να επιστρέψει από την ονειροπόληση στο καφενείο του "Σφακιανού" όπου καθόμασταν και στην αρχινημένη κουβέντα μας. - Ωραίο βράδυ Κώστα. Γλυκό. Είναι ωραία η Νίσυρος το καλοκαίρι. Λάτρεψα το Μανδράκι από την πρώτη μέρα που ήρθα νιόπαντρη με το συχωρεμένο τον Πανάγο. Ξαφνικά το βλέμα της έγινε γκρίζο. - Ο Γιάννης μου έλεγε ένα τραγούδι, είπα προσπαθώντας να διώξω το σύνεφο. "Του ποταμού μας το νερό βρέχει δε βρέχει τρέχει ωραία το Μανδράκι μας κορίτσια που τα έχει". - Πρέπει να ίσχυε το ίδιο ...

Εις του Βαρσάμου το νερό χρυσό δεντρί εφάνη...

Μπρε, Κωστή, εδά θα σου μάθω ένα βυζαντινό, ναι, βυζαντινό ριζίτικο, απού μου το ‘χε μαθωμένο ο Βενοσίφης κι αυτηνού ο παππούς του κι αυτηνού ο προπάππους του και πάει ετσά λοής: “Εις του Βαρσάμου το νερό, χρυσό δενδρί εφάνη Κι εις τη σκιανιάδα του δεντρού Οζά ήταν σταλισμένα. Τρεις κλέφτες επεράσανε τρεις κλέφτες επερνούσα’ Κάθουνται και ξανοίγουν’τα στέκουνται και μετρούν’τα.» Εκατάλαβες; τω παλιώ γκαιρώ εγυρίζανε πέρα – πόδε κλέφτες και ξανοίγανε μη μπανα βρούνε κιανένα κουράδι αφύλαχτο, ναι Κωστή ακούς; Και ξανοίγανε απού λες το κουράδι και το θαυμάζανε και λέγανε: «Για δες οζά για δες αρνιά για δες κριγιούς μπροστάρους Για προβατοσκλάβερα ασημικά ραμένα» ‘Οι – όι μρε σα ντου ξεγηβεντισμένου του –τάδε- απού τα τζουμπροδένει ο γουρσούζης με τέλια και σπαούλια, εκατάλαβες; Και ξανοίγουνε απού λες να δούνε από τσοι σαμές τίνος είναι τα οζά μα δε ξεχωρίζουνε και τονέ λέει ένας κατεχάρης: «Τούτα δεν είναι Σφακιανά, ούτε κι α...