Η δημοκρατία της Κασιδοκώσταινας.

Δέχομαι την αγανάκτηση των συμπολιτών αλλά όχι και την έκπληξη τους για τις πρόσφατες εξωτικές διακοπές του γόνου. Κι αυτό διότι άπαντες γνωρίζουν ότι οι γόνοι δεν αρμόζει να προσφέρουν οποιαδήποτε υπηρεσία στην πατρίδα καθώς αυτή αποτελεί ιδιοκτησία του μπαμπά της μαμάς και των φίλων τους.

Όσο για τους πολιτικούς αυτοί δεν είναι παρά μέλη του έμμισθου προσωπικό τους, όπως είναι η κουβερνάντα, ο σοφέρ και το παιδί για τον κήπο.

Η Δημοκρατία αποτελεί απλώς την ομαδική φαντασίωση ενός λαού του οποίου οι πρόγονοι εφηύραν μεν το λαοκρατικό πολίτευμα αλλά δεν άφησαν πίσω τους το εγχειρίδιο χρήσης του.

Όσο για την αρχή της ισονομίας, αυτή παραμένει το πιο σύντομο συνταγματικό ανέκδοτο αφού στην πράξη η κυριότερη διαφορά της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας με μια οποιανδήποτε χούντα έγκειται στο ότι η 2η ανακοινώνει εξ αρχής την άρση συγκεκριμένων άρθρων του Συντάγματος (από τα ευεργετήματα των οποίων αποκλείονται όλοι), ενώ η φαυλεπίφαυλη εξαδέλφη της το κάνει στα μουλωχτά (για συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών).

Άρα είναι τουλάχιστον αφελές (για να μην πω τίποτα χειρότερο) να περιμένουμε να δούμε τον γόνο σε σκοπιά 2-4 ή να τρίβει τα καζάνια των μαγειρείων σε κάποια απομακρυσμένη μονάδα της παραμεθορίου. Αυτά δεν είναι δουλειές για τους γόνους των ολίγων αλλά για τα παιδιά των κολίγων.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Μάκης ο Τζάμης γαμπρός.

Ωραίος ο Μάκης με το γαμπριάτικο κοστούμι! Δεν τον κάνεις πάνω από πενήντα κι όμως είναι συνομήλικός μου, πενήντα έξι στα πενήντα εφτά ο καριόλης. Μέχρι τα σαράντα μεγαλοέδειχνε αλλά μετά άρχισε να μικροδείχνει. Γαμώ τα DNA γαμώ. Ούτε φαλάκρα, ούτε κοιλιά, ούτε προγούλι ούτε τίποτα. Ο χρόνος του χάρισε μόνο ένα ασημένιο, πυκνό μαλλί που σε συνδυασμό με την λεπτή του κορμοστασιά του δίνει έναν αέρα Γάλλου μπον βιβέρ. Πουτάνα φύση … Μεγάλη μούρη από τότε ακόμη που πηγαίναμε μαζί στο γυμνάσιο. Τις έριχνε τις γκόμενες ξερές. Ωραίο αγόρι και λογάς, μα πολύ λογάς. Ξεπαρθενεύτηκε στη Δευτέρα γυμνασίου από μια της πρώτης Λυκείου. Βέβαια έλεγε ότι το ‘χε κάνει απ’ την πρώτη τάξη με την κόρη του κυλικειάρχη, δεν ήξερε όμως ο μαλάκας ότι όταν την πήδηξα εγώ στην τρίτη, μου ορκίστηκε στο φως της ότι εκείνη την πρώτη φορά απλώς τον τρόμπαρε μέχρι που άδειασε στο χέρι της. Φυσικά δεν με έπεισε ο όρκος της όσο το αίμα στο εσώρουχό μου. Ήταν παρθένα! Ναι ήταν ψεύτης ολκής! Είχε πεθάνει το

Διαβάστε περισσότερα

Βίλμα

Ο λόγος που χάζευα τη Βίλμα ήταν το βλέμα της. Όχι γιατί παρά τα περίπου 90 χρόνια της παρέμενε ακόμα κοριτσίστικο (ζωηρό και περίεργο σα να αντίκρυζε για πρώτη φορά τον κόσμο) αλλά επειδή ήταν ονειροπόλο. Όταν η ματιά της σηκωνόταν για να κοιτάξει κάπου μακριά, έλαμπε με μια ακατανόητη ένταση και έχανε το απόκοσμο φως της μόνο όταν ξανάπεφτε πάνω στα κοντινά πράγματα ή στον συνομιλητή της - εν προκειμένω εμένα.Τώρα ήμουν εγώ ο υπνωτισμένος. Της πήρε λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο να επιστρέψει από την ονειροπόληση στο καφενείο του "Σφακιανού" όπου καθόμασταν και στην αρχινημένη κουβέντα μας. - Ωραίο βράδυ Κώστα. Γλυκό. Είναι ωραία η Νίσυρος το καλοκαίρι. Λάτρεψα το Μανδράκι από την πρώτη μέρα που ήρθα νιόπαντρη με το συχωρεμένο τον Πανάγο. Ξαφνικά το βλέμα της έγινε γκρίζο. - Ο Γιάννης μου έλεγε ένα τραγούδι, είπα προσπαθώντας να διώξω το σύνεφο. "Του ποταμού μας το νερό βρέχει δε βρέχει τρέχει ωραία το Μανδράκι μας κορίτσια που τα έχει". - Πρέπει να ίσχυε το ίδιο

Διαβάστε περισσότερα

Οκτώ λεπτά.

Το ‘χα χρονομετρήσει στο στρατό. Ένα τσιγάρο διαρκούσε οκτώ λεπτά, το Camel βέβαια γιατί αν είχα κάνει τράκα κανένα ελαφρύ, δεν έβγαζε το πεντάλεπτο. Έτσι μετρούσα το ατέλειωτο δίωρο της σκοπιάς σε οχτάλεπτα. Δώδεκα τσιγάρα το ένα μετά το άλλο με δυο λεπτά διάλειμμα στο ενδιάμεσο. Στο τέλος δε χρειαζόμουνα ούτε το ρολόι, μόλις έσβηνα το δωδέκατο, μάζευα με την ησυχία μου τα αποτσίγαρα, τα τύλιγα σε ένα φύλλο τσοντοπεριοδικού που το έκανα μπαλάκι και το πέταγα στο κράνος του δεκανέα αλλαγής αντί για το προβλεπόμενο «αλτ τις ει». Χακί αριθμητική ακριβείας… - Και από τι πέθανε ο φίλος σου; - Από τσιγάρο. - Κάπνιζε πολύ; - Μπα, δεν το ‘χε βάλει ποτέ στο στόμα του. - Α, παθητικός καπνιστής. - Ούτε. - Ε τότε; - Με το Στέλιο ήμασταν κολλητοί από το Λύκειο, μετά μαζί συγκάτοικοι στη Σαλονίκη, ώσπου τα ‘μπλεξε με κείνη τη Σερραία, ωραία κοπέλα βέβαια αλλά πώς να στο πω, κάπως κτητική. Δεν ήθε

Διαβάστε περισσότερα

ΝΥΣΤΟΛΟΓΙΟ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου