Μην ξεπουλάτε τα Ιερά και τα Όσια... Νοικιάστε τα !

Τελικά οι στενόμυαλοι δεν εξετίμησαν την "out of the box" ιδέα του φρεσκοπαντρεμένου γόνου και της τηλεπερσόνας: Η παραχώρηση χρήσης των εθνικών συμβόλων για κοσμικά γεγονότα αντί χρημάτων μπορεί να αποτελέσει ασφαλή οδό διαφυγής από το τρέχον οικονομικό αδιέξοδο της πατρίδας. Ποια νεαρά κόρη εφοπλιστού δεν θα επιθυμούσε να εορτάσει το "ευτυχέστερο γεγονός της ζωή της", πάνω σε ένα πλωτό μνημείο όπως το θωρηκτό Αβέρωφ;
Ποιο νεαρό βλαστάρι οικογενείας πετυχημένου επιχειρηματία δεν θα ήθελε να κάνει ένα πάρτυ αποφοίτησης πάνω ή μέσα σε ένα χώρο με ιδιαίτερη ιστορική αξία; Δόξα τω Θεώ ο μπαμπάς έχει χρήματα!
Και βέβαια το target group μας εκτείνεται και εκτός Ελλάδος όπου εκμεταλευόμενοι την Αρχαιολατρεία τους μπορούμε να κάνουμε trend στο διεθνές τζετ σετ, διαθέτοντας για hapenings ιστορικούς χώρους όπως η Ακρόπολη, ο Παρθενώνας, η Επίδαυρος κ.ο.κ.
Φαντάζομαι τον επόμενο γάμο του κου Αμπράμοβιτς στην Κνωσσό με τη συνοδεία κρητικής λύρας, και το γαμήλιο πάρτυ στον αυλόγυρο του παλατιού του Μίνωα !
Ονειρεύομαι την επόμενη επίδειξη του οίκου Cavalli μέσα στο Θησείο και ένα prive δείπνο του Bill Gates και της εκλεκτής του παρέας στο Λευκό Πύργο.
Τελειώνω προτρέποντας τους κυβερνήτες του Έθνους όπως σπεύσουν να αξιοποιήσουν την λαμπρή ευκαιρία και να δηλώσουν παντού ότι η Πατρίς δεν πωλείται αλλά ενοικιάζεται !

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Μάκης ο Τζάμης γαμπρός.

Ωραίος ο Μάκης με το γαμπριάτικο κοστούμι! Δεν τον κάνεις πάνω από πενήντα κι όμως είναι συνομήλικός μου, πενήντα έξι στα πενήντα εφτά ο καριόλης. Μέχρι τα σαράντα μεγαλοέδειχνε αλλά μετά άρχισε να μικροδείχνει. Γαμώ τα DNA γαμώ. Ούτε φαλάκρα, ούτε κοιλιά, ούτε προγούλι ούτε τίποτα. Ο χρόνος του χάρισε μόνο ένα ασημένιο, πυκνό μαλλί που σε συνδυασμό με την λεπτή του κορμοστασιά του δίνει έναν αέρα Γάλλου μπον βιβέρ. Πουτάνα φύση … Μεγάλη μούρη από τότε ακόμη που πηγαίναμε μαζί στο γυμνάσιο. Τις έριχνε τις γκόμενες ξερές. Ωραίο αγόρι και λογάς, μα πολύ λογάς. Ξεπαρθενεύτηκε στη Δευτέρα γυμνασίου από μια της πρώτης Λυκείου. Βέβαια έλεγε ότι το ‘χε κάνει απ’ την πρώτη τάξη με την κόρη του κυλικειάρχη, δεν ήξερε όμως ο μαλάκας ότι όταν την πήδηξα εγώ στην τρίτη, μου ορκίστηκε στο φως της ότι εκείνη την πρώτη φορά απλώς τον τρόμπαρε μέχρι που άδειασε στο χέρι της. Φυσικά δεν με έπεισε ο όρκος της όσο το αίμα στο εσώρουχό μου. Ήταν παρθένα! Ναι ήταν ψεύτης ολκής! Είχε πεθάνει το

Διαβάστε περισσότερα

Βίλμα

Ο λόγος που χάζευα τη Βίλμα ήταν το βλέμα της. Όχι γιατί παρά τα περίπου 90 χρόνια της παρέμενε ακόμα κοριτσίστικο (ζωηρό και περίεργο σα να αντίκρυζε για πρώτη φορά τον κόσμο) αλλά επειδή ήταν ονειροπόλο. Όταν η ματιά της σηκωνόταν για να κοιτάξει κάπου μακριά, έλαμπε με μια ακατανόητη ένταση και έχανε το απόκοσμο φως της μόνο όταν ξανάπεφτε πάνω στα κοντινά πράγματα ή στον συνομιλητή της - εν προκειμένω εμένα.Τώρα ήμουν εγώ ο υπνωτισμένος. Της πήρε λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο να επιστρέψει από την ονειροπόληση στο καφενείο του "Σφακιανού" όπου καθόμασταν και στην αρχινημένη κουβέντα μας. - Ωραίο βράδυ Κώστα. Γλυκό. Είναι ωραία η Νίσυρος το καλοκαίρι. Λάτρεψα το Μανδράκι από την πρώτη μέρα που ήρθα νιόπαντρη με το συχωρεμένο τον Πανάγο. Ξαφνικά το βλέμα της έγινε γκρίζο. - Ο Γιάννης μου έλεγε ένα τραγούδι, είπα προσπαθώντας να διώξω το σύνεφο. "Του ποταμού μας το νερό βρέχει δε βρέχει τρέχει ωραία το Μανδράκι μας κορίτσια που τα έχει". - Πρέπει να ίσχυε το ίδιο

Διαβάστε περισσότερα

Οκτώ λεπτά.

Το ‘χα χρονομετρήσει στο στρατό. Ένα τσιγάρο διαρκούσε οκτώ λεπτά, το Camel βέβαια γιατί αν είχα κάνει τράκα κανένα ελαφρύ, δεν έβγαζε το πεντάλεπτο. Έτσι μετρούσα το ατέλειωτο δίωρο της σκοπιάς σε οχτάλεπτα. Δώδεκα τσιγάρα το ένα μετά το άλλο με δυο λεπτά διάλειμμα στο ενδιάμεσο. Στο τέλος δε χρειαζόμουνα ούτε το ρολόι, μόλις έσβηνα το δωδέκατο, μάζευα με την ησυχία μου τα αποτσίγαρα, τα τύλιγα σε ένα φύλλο τσοντοπεριοδικού που το έκανα μπαλάκι και το πέταγα στο κράνος του δεκανέα αλλαγής αντί για το προβλεπόμενο «αλτ τις ει». Χακί αριθμητική ακριβείας… - Και από τι πέθανε ο φίλος σου; - Από τσιγάρο. - Κάπνιζε πολύ; - Μπα, δεν το ‘χε βάλει ποτέ στο στόμα του. - Α, παθητικός καπνιστής. - Ούτε. - Ε τότε; - Με το Στέλιο ήμασταν κολλητοί από το Λύκειο, μετά μαζί συγκάτοικοι στη Σαλονίκη, ώσπου τα ‘μπλεξε με κείνη τη Σερραία, ωραία κοπέλα βέβαια αλλά πώς να στο πω, κάπως κτητική. Δεν ήθε

Διαβάστε περισσότερα

ΝΥΣΤΟΛΟΓΙΟ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου