Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μην ξεπουλάτε τα Ιερά και τα Όσια... Νοικιάστε τα !

Τελικά οι στενόμυαλοι δεν εξετίμησαν την "out of the box" ιδέα του φρεσκοπαντρεμένου γόνου και της τηλεπερσόνας: Η παραχώρηση  χρήσης των εθνικών συμβόλων για κοσμικά γεγονότα αντί χρημάτων μπορεί να αποτελέσει ασφαλή οδό διαφυγής από το τρέχον οικονομικό αδιέξοδο της πατρίδας. Ποια νεαρά κόρη εφοπλιστού δεν θα επιθυμούσε να εορτάσει το "ευτυχέστερο γεγονός της ζωή της", πάνω σε ένα πλωτό μνημείο όπως το θωρηκτό Αβέρωφ;
Ποιο νεαρό βλαστάρι οικογενείας πετυχημένου επιχειρηματία δεν θα ήθελε να κάνει ένα πάρτυ αποφοίτησης πάνω ή μέσα σε ένα χώρο με ιδιαίτερη ιστορική αξία; Δόξα τω Θεώ ο μπαμπάς έχει χρήματα!
Και βέβαια το target group μας εκτείνεται και εκτός Ελλάδος όπου εκμεταλευόμενοι την Αρχαιολατρεία τους μπορούμε να κάνουμε trend στο διεθνές τζετ σετ, διαθέτοντας για hapenings ιστορικούς χώρους όπως η Ακρόπολη, ο Παρθενώνας, η Επίδαυρος κ.ο.κ.
Φαντάζομαι τον επόμενο γάμο του κου Αμπράμοβιτς στην Κνωσσό με τη συνοδεία κρητικής λύρας, και το γαμήλιο πάρτυ στον αυλόγυρο του παλατιού του Μίνωα !
Ονειρεύομαι την επόμενη επίδειξη του οίκου Cavalli μέσα στο Θησείο και ένα prive δείπνο του Bill Gates και της εκλεκτής του παρέας στο Λευκό Πύργο.
Τελειώνω προτρέποντας τους κυβερνήτες του Έθνους όπως σπεύσουν να αξιοποιήσουν την λαμπρή ευκαιρία και να δηλώσουν παντού ότι η Πατρίς δεν πωλείται αλλά ενοικιάζεται !

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Παίχτης

Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, ο πατέρας μου έπαιρνε το μεγάλο τετράγωνο τραπέζι της κουζίνας μας και το έβανε στο κέντρο του καφενείου, άπλωνε τη μεγάλη πράσινη τσόχα (εδώ κι εκεί τρύπια πό τις κάφτρες των τσιγάρων) κι ετοίμαζε την πρωτοχρονιάτικη μπαρμπουτιέρα. Αφού αράδιαζε τις καρέκλες γύρω-γύρω, έβγαζε από την κρυψώνα τα μεγάλα λευκά ζάρια και τα απίθωνε στη μέση του τραπεζιού. Τη διαδικασία παρακολουθούσαν ανέκφραστοι κι αμίλητοι οι γέροι που στριμωγμένοι γύρω από την ξυλόσομπα προσπαθουσαν να ζεσταθούν. Καθώς έπεφτε το βράδυ εορταστικό και ειρηνικό οι παίχτες έπαιρναν ένας-ένας τη θέση τους. Δεν ήταν μόνο οι "καθ'έξιν" κουμαριτζήδες αλλά και οι αποδέλοιποι που έπαιζαν ζάρια "για το καλό του χρόνου". Αρχή κάναμε εμείς τα πιτσιρίκια που εκπαιδευόμασταν στα ήθη των παιγνίων παίζοντας στα ζάρια γαριδάκια, σοκολάτες και κάτι δραχμές κερδισμένες από τα χαρτζιλίκια ή τα κάλαντα. Ύστερα έρχονταν οι "μεγάλοι". Ξεκινούσαν με κάτι ταλαιπωρημένα μπλέ πενη...

Η κηδεία και η βάφτιση του Λοχία Φώλκερ

    Φραγκφούρτη, τέλη 20ου αιώνα. Το σελφ-σέρβις ήταν γεμάτο από πελάτες που όπως κι εγώ εργάζονταν σε κάποια από τις γύρω εταιρίες. Αφού άδειαζαν   βιαστικά το πιάτο τους, άλλοι το ξαναγέμιζαν από τον μπουφέ   κι άλλοι όχι, ρούφαγαν με ικανοποίηση το εθνικό ποτό της Γερμανίας δηλαδή νερό με μπουρμπουλήθρες -οι πιο μερακλήδες έπαιρναν κόκα-κόλα,   κι έφευγαν για να επιστεγάσουν τη μεσημεριάτικη   απόλαυση με ένα τσιγαράκι και κάμποσα ρεψίματα πριν επιστρέψουν στα γραφεία τους. Δεν ήταν συνηθισμένο να πίνεις αλκοόλ στο Mittagspause   αλλά εγώ δεν είχα σκοπό να ανταγωνιστώ την αξιοθαύμαστη εγκράτεια των κατοίκων της χώρας που είχε την τιμή να με φιλοξενεί, και όπως πάντα απολάμβανα μια παγωμένη μπυρίτσα, πρώτον για να ηρεμήσει το πνεύμα μου από τον εργασιακό τάραχο και δεύτερον για να προετοιμάσω κατάλληλα το στομάχι μου για την επόμενη μπυρίτσα. Αντιλήφθηκα κάποια βλέμματα αποδοκιμασίας αλλά με παράτησαν γρήγορα καθώς ήξεραν ότι με όσες μπύρες και να ...

Ένα φίδι που το λένε Τες.

Με την Τες είμαστε μαζί 3 χρόνια. Την είχα βρει κουλουριασμένη κάτω από μια πέτρα στα ριζά ενός λόφου, χωρίς τ’ αδέρφια και τη μάνα της - ποιος να ξέρει τι τους είχε συμβεί. Τη λυπήθηκα έτσι μικρή, μοναχούλα και απροστάτευτη και την πήρα μαζί μου. Φαίνεται ότι τελικά είναι ψέμα ότι στα φίδια αρέσει το γάλα γιατί δεν ήθελε ούτε να το μυρίσει, έτσι την τάιζα τρυφερά έντομα και νεογέννητα ποντικάκια. Τώρα που μεγάλωσε τα τσακώνει μόνη της. Στην αρχή η Τες ήταν φοβισμένη και διστακτική, σιγά-σιγά όμως με συνήθισε και μάλιστα αρχίσαμε και να παίζουμε μαζί. Το αγαπημένο της είναι να κουλουριάζεται και να μαζεύεται κι ύστερα να τινάζεται με όλη της τη δύναμη πάνω μου, ενώ εγώ την αποκρούω πιάνοντάς την από το λαιμό για να την απιθώσω προσεκτικά στη θέση της. Με τον καιρό βελτιωθήκαμε και οι δυο τόσο πολύ σ’ αυτό το παιχνίδι που η μεν Τες φαίνεται σαν μια αχνή ασημένια λάμψη καθώς εκτοξεύεται και το χέρι μου από την άλλη τινάζεται τόσο ακαριαία που θυμίζει χτύπημα του μακαρίτη του Μπρου...