Την νταλίκα μην την κατηγοράς, αυτή σου δίνει για να φας

Ο φίλος G.P. μας έστειλε το παρακάτω γράμμα που του έγραψε μακρινός του εξάδελφος.

Γεια σας.
Με λένε Μιχάλη και είμαι οδηγός νταλίκας και ιδιοκτήτης της. Ίσως με έχετε δει στις εφημερίδες και την τηλεόραση. Είμαι αυτός με την οδοντογλυφίδα στο αυτί. Κρατούσα και το πανό που έγραφε «Μην εμπαίζεται...» Λένε ότι ήταν γραμμένο λάθος, αλλά κανένα από τα παιδιά στο μπλόκο δεν μου είπε κάτι για αυτό, μόνο κάτι κρυόκωλες στις ειδήσεις το λέγανε. Επειδή ο ανιψιός μου ξέρει από δαύτα τα κομπιούτερ μου είπε να γράψω κάτι και να το στείλει κάπου που θα το διαβάσουν. Εγώ, λοιπόν, είμαι ιδιοκτήτης και ό,τι έκανα το έκανα για να γυρίσω στο χωριό και να έχω πρόσωπο. Πούλησα ένα χτήμα και έφυγα γιατί τα αδέρφια της Κούλας με απείλησαν όταν έμαθαν για μας. Έκανα λεφτά καλά, έκανα και κάτι παλιοδουλειές, αλλά και ποιος δεν κάνει; Και την ψήφο μου την έδινα εκεί που έπρεπε. Και τώρα όλοι μας κάνετε τους καλούς και αγίους! Εγώ έγινα κάποιος και σας πειράζει! Που πέτυχα! Ναι, ρε! Θα τα σπάσω όλα! Εμένα δε θα με περνάνε στο καφενείο για αποτυχημένο. Σας το λέω γιατί δεν θα τα παρατήσουμε. Όλη Η Εθνική Οδός ζει από μας. Από τους παραγωγούς ως τους προαγωγούς. Θα τα ξαναπούμε όταν θα πάτε να με προσπεράσετε με το κουβαδάκι σας. Εξυπνάκηδες νεόπλουτοι!

Για την αντιγραφή

Νυσταλέων

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Παίχτης

Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, ο πατέρας μου έπαιρνε το μεγάλο τετράγωνο τραπέζι της κουζίνας μας και το έβανε στο κέντρο του καφενείου, άπλωνε τη μεγάλη πράσινη τσόχα (εδώ κι εκεί τρύπια πό τις κάφτρες των τσιγάρων) κι ετοίμαζε την πρωτοχρονιάτικη μπαρμπουτιέρα. Αφού αράδιαζε τις καρέκλες γύρω-γύρω, έβγαζε από την κρυψώνα τα μεγάλα λευκά ζάρια και τα απίθωνε στη μέση του τραπεζιού. Τη διαδικασία παρακολουθούσαν ανέκφραστοι κι αμίλητοι οι γέροι που στριμωγμένοι γύρω από την ξυλόσομπα προσπαθουσαν να ζεσταθούν. Καθώς έπεφτε το βράδυ εορταστικό και ειρηνικό οι παίχτες έπαιρναν ένας-ένας τη θέση τους. Δεν ήταν μόνο οι "καθ'έξιν" κουμαριτζήδες αλλά και οι αποδέλοιποι που έπαιζαν ζάρια "για το καλό του χρόνου". Αρχή κάναμε εμείς τα πιτσιρίκια που εκπαιδευόμασταν στα ήθη των παιγνίων παίζοντας στα ζάρια γαριδάκια, σοκολάτες και κάτι δραχμές κερδισμένες από τα χαρτζιλίκια ή τα κάλαντα. Ύστερα έρχονταν οι "μεγάλοι". Ξεκινούσαν με κάτι ταλαιπωρημένα μπλέ πενη...

Διαβάστε περισσότερα

Η κηδεία και η βάφτιση του Λοχία Φώλκερ

Φραγκφούρτη, τέλη 20ου αιώνα. Το σελφ-σέρβις ήταν γεμάτο από πελάτες που όπως κι εγώ εργάζονταν σε κάποια από τις γύρω εταιρίες. Αφού άδειαζαν βιαστικά το πιάτο τους, άλλοι το ξαναγέμιζαν από τον μπουφέ κι άλλοι όχι, ρούφαγαν με ικανοποίηση το εθνικό ποτό της Γερμανίας δηλαδή νερό με μπουρμπουλήθρες -οι πιο μερακλήδες έπαιρναν κόκα-κόλα, κι έφευγαν για να επιστεγάσουν τη μεσημεριάτικη απόλαυση με ένα τσιγαράκι και κάμποσα ρεψίματα πριν επιστρέψουν στα γραφεία τους. Δεν ήταν συνηθισμένο να πίνεις αλκοόλ στο Mittagspause αλλά εγώ δεν είχα σκοπό να ανταγωνιστώ την αξιοθαύμαστη εγκράτεια των κατοίκων της χώρας που είχε την τιμή να με φιλοξενεί, και όπως πάντα απολάμβανα μια παγωμένη μπυρίτσα, πρώτον για να ηρεμήσει το πνεύμα μου από τον εργασιακό τάραχο και δεύτερον για να προετοιμάσω κατάλληλα το στομάχι μου για την επόμενη μπυρίτσα. Αντιλήφθηκα κάποια βλέμματα αποδοκιμασίας αλλά με παράτησαν γρήγορα καθώς ήξεραν ότι με όσες μπύρες και να ...

Διαβάστε περισσότερα

Ένα φίδι που το λένε Τες.

Με την Τες είμαστε μαζί 3 χρόνια. Την είχα βρει κουλουριασμένη κάτω από μια πέτρα στα ριζά ενός λόφου, χωρίς τ’ αδέρφια και τη μάνα της - ποιος να ξέρει τι τους είχε συμβεί. Τη λυπήθηκα έτσι μικρή, μοναχούλα και απροστάτευτη και την πήρα μαζί μου. Φαίνεται ότι τελικά είναι ψέμα ότι στα φίδια αρέσει το γάλα γιατί δεν ήθελε ούτε να το μυρίσει, έτσι την τάιζα τρυφερά έντομα και νεογέννητα ποντικάκια. Τώρα που μεγάλωσε τα τσακώνει μόνη της. Στην αρχή η Τες ήταν φοβισμένη και διστακτική, σιγά-σιγά όμως με συνήθισε και μάλιστα αρχίσαμε και να παίζουμε μαζί. Το αγαπημένο της είναι να κουλουριάζεται και να μαζεύεται κι ύστερα να τινάζεται με όλη της τη δύναμη πάνω μου, ενώ εγώ την αποκρούω πιάνοντάς την από το λαιμό για να την απιθώσω προσεκτικά στη θέση της. Με τον καιρό βελτιωθήκαμε και οι δυο τόσο πολύ σ’ αυτό το παιχνίδι που η μεν Τες φαίνεται σαν μια αχνή ασημένια λάμψη καθώς εκτοξεύεται και το χέρι μου από την άλλη τινάζεται τόσο ακαριαία που θυμίζει χτύπημα του μακαρίτη του Μπρου...

Διαβάστε περισσότερα

ΝΥΣΤΟΛΟΓΙΟ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου