Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ευτυχώς η Καλομοίρα επιστρέφει στην Ελλάδα...


Προς  Πρόεδρο και Δ.Σ. της Ορχήστρας των Χρωμάτων
Κοινοποίηση : Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Παύλο Γερουλάνο
                           Αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Τηλέμαχο Χυτήρη


Αθήνα,  3  Ιουνίου 2011

Αξιότιμοι κύριοι,
Με αυτή μου την επιστολή θέλω να υποβάλλω την παραίτησή μου από τη θέση του Αρχιμουσικού της Ορχήστρας των Χρωμάτων, μια θέση που υπηρετώ με αφοσίωση εδώ και 20 χρόνια. Ο λόγος της παραίτησής μου είναι πως δεν διαθέτω άλλες ψυχικές αντοχές για να φέρω σε πέρας το έργο της ορχήστρας, όπως ορίζουν το καταστατικό και οι στόχοι του ιδρυτή της.

 Η Ορχήστρα των Χρωμάτων υπήρξε έργο ζωής για μένα και πράγματι πίστευα ότι θα τελειώσω την καριέρα μου σ’αυτήν. Φαίνεται πως κάτι τέτοιο δε θα συμβεί. Η ταλαιπωρία που έχει υποστεί η Ορχήστρα όλα αυτά τα χρόνια από την πολιτεία και η επί της ουσίας αδιαφορία των Υπουργών Πολιτισμού από την ίδρυσή της έως σήμερα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει δημιουργήσει μια κατάσταση αβάσταχτη για τους εργαζόμενους σ’αυτήν. Παρά τους ιδιαίτερα χαμηλούς μισθούς (ο απλός μουσικός αμοίβεται με 650 ευρώ μηνιαίως) και τις μεγάλες καθυστερήσεις στις πληρωμές, η μέχρι τώρα καλλιτεχνική παρουσία της Ορχήστρας αποδεικνύει την αφοσίωση και την πίστη στα ιδανικά του ιδρυτή της τόσο από τούς παλαιότερους μουσικούς που τον «ζήσανε» όσο και από τους νεώτερους που συνεχίζουν πάνω στην ίδια «φιλοσοφία» που ενσάρκωνε ο Μάνος Χατζιδάκις.
Η αντοχή όλων μας όμως έφτασε στα όριά της.
Ο παράνομος μηδενισμός της τακτικής επιχορήγησης του ΥΠΠΟΤ για το 2011 καθώς και η μεγάλη καθυστέρηση στην καταβολή της έκτακτης επιχορήγησης, η οποία πλέον θα χρησιμοποιηθεί για την εξόφληση του χρέους προς το ΙΚΑ, έχουν οδηγήσει το μόνιμο δυναμικό και τους εκτάκτους συνεργάτες της Ορχήστρας σε απελπισία.
Παράλληλα η απόφαση του ΥΠΠΟΤ για ένταξη της Ορχήστρας στην ΕΡΤ, βρίσκεται ακόμα στο στάδιο του σχεδιασμού, χωρίς χρονικό προσδιορισμό και ακριβείς προδιαγραφές. Επιπλέον, η ασάφεια και οι αντικρουόμενες απόψεις του Υπουργείου σχετικά με τους όρους της ένταξης έχουν επιτείνει την ανησυχία όλων για το μέλλον της Ορχήστρας και έχουν δημιουργήσει αμφιβολίες για το αν το ΥΠΠΟΤ προτίθεται να σώσει την Ορχήστρα των Χρωμάτων διατηρώντας τη φυσιογνωμία της και τον αριθμό των 40 μονίμων μουσικών.
Κάτω από αυτές της συνθήκες νιώθω ότι αποτελεί χρέος μου προς τον ιδρυτή της Ορχήστρας να υποβάλλω την παραίτησή μου, γνωρίζοντας ότι ο Μάνος Χατζιδάκις δεν θα δεχόταν ποτέ να βλέπει συναδέλφους του μουσικούς σε αυτή την απελπιστική κατάσταση.
Οι υπεύθυνοι  ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Με αξιοπρέπεια,

Μίλτος Λογιάδης

για την αντιγραφή
Νυσταλέων

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Παίχτης

Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, ο πατέρας μου έπαιρνε το μεγάλο τετράγωνο τραπέζι της κουζίνας μας και το έβανε στο κέντρο του καφενείου, άπλωνε τη μεγάλη πράσινη τσόχα (εδώ κι εκεί τρύπια πό τις κάφτρες των τσιγάρων) κι ετοίμαζε την πρωτοχρονιάτικη μπαρμπουτιέρα. Αφού αράδιαζε τις καρέκλες γύρω-γύρω, έβγαζε από την κρυψώνα τα μεγάλα λευκά ζάρια και τα απίθωνε στη μέση του τραπεζιού. Τη διαδικασία παρακολουθούσαν ανέκφραστοι κι αμίλητοι οι γέροι που στριμωγμένοι γύρω από την ξυλόσομπα προσπαθουσαν να ζεσταθούν. Καθώς έπεφτε το βράδυ εορταστικό και ειρηνικό οι παίχτες έπαιρναν ένας-ένας τη θέση τους. Δεν ήταν μόνο οι "καθ'έξιν" κουμαριτζήδες αλλά και οι αποδέλοιποι που έπαιζαν ζάρια "για το καλό του χρόνου". Αρχή κάναμε εμείς τα πιτσιρίκια που εκπαιδευόμασταν στα ήθη των παιγνίων παίζοντας στα ζάρια γαριδάκια, σοκολάτες και κάτι δραχμές κερδισμένες από τα χαρτζιλίκια ή τα κάλαντα. Ύστερα έρχονταν οι "μεγάλοι". Ξεκινούσαν με κάτι ταλαιπωρημένα μπλέ πενη...

Η κηδεία και η βάφτιση του Λοχία Φώλκερ

    Φραγκφούρτη, τέλη 20ου αιώνα. Το σελφ-σέρβις ήταν γεμάτο από πελάτες που όπως κι εγώ εργάζονταν σε κάποια από τις γύρω εταιρίες. Αφού άδειαζαν   βιαστικά το πιάτο τους, άλλοι το ξαναγέμιζαν από τον μπουφέ   κι άλλοι όχι, ρούφαγαν με ικανοποίηση το εθνικό ποτό της Γερμανίας δηλαδή νερό με μπουρμπουλήθρες -οι πιο μερακλήδες έπαιρναν κόκα-κόλα,   κι έφευγαν για να επιστεγάσουν τη μεσημεριάτικη   απόλαυση με ένα τσιγαράκι και κάμποσα ρεψίματα πριν επιστρέψουν στα γραφεία τους. Δεν ήταν συνηθισμένο να πίνεις αλκοόλ στο Mittagspause   αλλά εγώ δεν είχα σκοπό να ανταγωνιστώ την αξιοθαύμαστη εγκράτεια των κατοίκων της χώρας που είχε την τιμή να με φιλοξενεί, και όπως πάντα απολάμβανα μια παγωμένη μπυρίτσα, πρώτον για να ηρεμήσει το πνεύμα μου από τον εργασιακό τάραχο και δεύτερον για να προετοιμάσω κατάλληλα το στομάχι μου για την επόμενη μπυρίτσα. Αντιλήφθηκα κάποια βλέμματα αποδοκιμασίας αλλά με παράτησαν γρήγορα καθώς ήξεραν ότι με όσες μπύρες και να ...

Ένα φίδι που το λένε Τες.

Με την Τες είμαστε μαζί 3 χρόνια. Την είχα βρει κουλουριασμένη κάτω από μια πέτρα στα ριζά ενός λόφου, χωρίς τ’ αδέρφια και τη μάνα της - ποιος να ξέρει τι τους είχε συμβεί. Τη λυπήθηκα έτσι μικρή, μοναχούλα και απροστάτευτη και την πήρα μαζί μου. Φαίνεται ότι τελικά είναι ψέμα ότι στα φίδια αρέσει το γάλα γιατί δεν ήθελε ούτε να το μυρίσει, έτσι την τάιζα τρυφερά έντομα και νεογέννητα ποντικάκια. Τώρα που μεγάλωσε τα τσακώνει μόνη της. Στην αρχή η Τες ήταν φοβισμένη και διστακτική, σιγά-σιγά όμως με συνήθισε και μάλιστα αρχίσαμε και να παίζουμε μαζί. Το αγαπημένο της είναι να κουλουριάζεται και να μαζεύεται κι ύστερα να τινάζεται με όλη της τη δύναμη πάνω μου, ενώ εγώ την αποκρούω πιάνοντάς την από το λαιμό για να την απιθώσω προσεκτικά στη θέση της. Με τον καιρό βελτιωθήκαμε και οι δυο τόσο πολύ σ’ αυτό το παιχνίδι που η μεν Τες φαίνεται σαν μια αχνή ασημένια λάμψη καθώς εκτοξεύεται και το χέρι μου από την άλλη τινάζεται τόσο ακαριαία που θυμίζει χτύπημα του μακαρίτη του Μπρου...