Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λαθροσωτήρες

Σήμερα στο νοσοκομείο "Ευαγγελισμός" γνώρισα έναν 25χρονο Αιγύπτιο με σπασμένη γνάθο, θύμα της Χ.Α.
Οι γιατροί δεν τον χειρουργούν για τυπικούς λόγους (κατά την επίθεση του έκλεψαν και τα χαρτιά), με αποτέλεσμα εδώ και ημέρες να βρίσκεται σε ένα κρεβάτι  νοσοκομείου
τρεφόμενος με καλαμάκι, χωρίς να γνωρίζει κανείς αν και πότε θα εγχειριστεί.
Φυσικά ο ίδιος δεν τόλμησε να μας πει πως ήταν χτυπημένος από τα καθάρματα, αλλά το εξομολογήθηκε στον άνθρωπο της αιγυπτιακής  πρεσβείας που τον επισκέφθηκε.

Τέτοια περιστατικά πάρα πολλά, και συ αδιαφορείς ή επιδοκιμάζεις,  λές  "είναι ξένοι δε με νοιάζει", "να φύγουν γιατί εξ αιτίας τους θ αμείνω άνεργος", "να πάνε από κει που'ρθαν να ξεβρωμίσει ο τόπος".

Πράγματι ο τόπος θα "ξεβρωμίσει".Όταν  τελειώσουν με τους λαθρομετανάστες, θα καθαρίσουν τους δρόμους από τις πουτάνες, μετά θα πιάσουν τα τραβέλια, ύστερα θα πάρουν σβάρνα τα πρεζάκια, τους ζητιάνους και όποια άλλη μιαρή ομάδα θεωρήσουν σκόπιμο ότι πρέπει να "τακτοποιηθεί",
 Κάποια στιγμή όμως οι απόβλητοι θα τους τελειώσουν και τότε να το ξέρεις θα 'ρθει η σειρά σου.

Την ώρα που θα σου χαστουκίζουν την κόρη επειδή ντύθηκε "άσεμνα" ή θα πλακώνουν στο ξύλο το γυιό σου γιατί φορούσε μπλούζα με τον Τσε, οι μπάτσοι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν το φρέντο τους στα έβερεστ κι εσύ ένα ακόμα επεισόδιο από την αγαπημένη σου τούρκικη σειρά.
Κι όταν πολύ αργότερα θα ξυπνήσεις και θα γράψεις με αγανάκτηση το παράπονό σου σε κάποια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης , (διότι που να τρέχεις τώρα σε πορείες και συγκεντρώσεις), θα σε βρούν και θα σου σπάσουν τη γνάθο. Αλλά δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο, γιατί θα 'χει γίνει ιδιωτικό, κι εσύ δε θα έχεις λεφτά γιατί θα είσαι από καιρό άνεργος. Παρότι οι ξένοι "που σου'κλεβαν τη δουλειά"  θα 'χουν κι αυτοί εδώ και χρόνια φύγει.


Υστερόγραφo:
Είναι γωστό πως οι  εγκέφαλοι των κυκλωμάτων διακίνησης λαθρομεταναστών είναι Έλληνες, όπως βέβαια Έλληνες είναι και οι πολιτικοί που δεν πήραν τις αποφάσεις που έπρεπε, στο χρόνο που έπρεπε.
Δεύτερον, οι επιχειρήσεις "σκούπα" ανεβάζουν τις τιμές της διακίνησης αποτελώντας βούτυρο στο παντεσπάνι των δουλεμπόρων.
Τρίτον, όταν ένα  "ανεπιθύμητο κοινωνικό φαινόμενο" διαρκεί ολόκληρες  δεκαετίες, τότε αυτό σημαίνει πως συντηρείται για λόγους συμφέροντος από ένα τμήμα της κοινωνίας, το οποίο αντλεί μια τέτοια δύναμή είτε επειδή είναι αρκετά ευρύ,  είτε διαθέτει χρήμα και εξουσία.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Μάκης ο Τζάμης γαμπρός.

  Ωραίος ο Μάκης με το γαμπριάτικο κοστούμι! Δεν τον κάνεις πάνω από πενήντα κι όμως είναι συνομήλικός μου, πενήντα έξι στα πενήντα εφτά ο καριόλης. Μέχρι τα σαράντα μεγαλοέδειχνε αλλά μετά άρχισε να μικροδείχνει. Γαμώ τα DNA γαμώ. Ούτε φαλάκρα, ούτε κοιλιά, ούτε προγούλι ούτε τίποτα. Ο χρόνος του χάρισε μόνο ένα ασημένιο, πυκνό μαλλί που σε συνδυασμό με την λεπτή του κορμοστασιά του δίνει έναν αέρα Γάλλου μπον βιβέρ. Πουτάνα φύση … Μεγάλη μούρη από τότε ακόμη που πηγαίναμε μαζί στο γυμνάσιο. Τις έριχνε τις γκόμενες ξερές. Ωραίο αγόρι και λογάς, μα πολύ λογάς.   Ξεπαρθενεύτηκε στη Δευτέρα γυμνασίου από μια της πρώτης Λυκείου. Βέβαια έλεγε ότι το ‘χε κάνει απ’ την πρώτη τάξη με την κόρη του κυλικειάρχη, δεν ήξερε όμως ο μαλάκας ότι όταν την πήδηξα εγώ στην τρίτη, μου ορκίστηκε στο φως της ότι εκείνη την πρώτη φορά απλώς τον τρόμπαρε μέχρι που άδειασε στο χέρι της. Φυσικά δεν με έπεισε ο όρκος της όσο το αίμα στο εσώρουχό μου. Ήταν παρθένα! Ναι ήταν ψεύτης ολκής! Είχε πεθάνει το

Βίλμα

Ο λόγος που χάζευα τη Βίλμα ήταν το βλέμα της. Όχι γιατί παρά τα περίπου 90 χρόνια της παρέμενε ακόμα κοριτσίστικο (ζωηρό και περίεργο σα να αντίκρυζε για πρώτη φορά τον κόσμο) αλλά επειδή ήταν ονειροπόλο. Όταν η ματιά της σηκωνόταν για να κοιτάξει κάπου μακριά, έλαμπε με μια ακατανόητη ένταση και έχανε το απόκοσμο φως της μόνο όταν ξανάπεφτε πάνω στα κοντινά πράγματα ή στον συνομιλητή της - εν προκειμένω εμένα.Τώρα ήμουν εγώ ο υπνωτισμένος. Της πήρε λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο να επιστρέψει από την ονειροπόληση στο καφενείο του "Σφακιανού" όπου καθόμασταν και στην αρχινημένη κουβέντα μας. - Ωραίο βράδυ Κώστα. Γλυκό. Είναι ωραία η Νίσυρος το καλοκαίρι. Λάτρεψα το Μανδράκι από την πρώτη μέρα που ήρθα νιόπαντρη με το συχωρεμένο τον Πανάγο. Ξαφνικά το βλέμα της έγινε γκρίζο. - Ο Γιάννης μου έλεγε ένα τραγούδι, είπα προσπαθώντας να διώξω το σύνεφο. "Του ποταμού μας το νερό βρέχει δε βρέχει τρέχει ωραία το Μανδράκι μας κορίτσια που τα έχει". - Πρέπει να ίσχυε το ίδιο

Οκτώ λεπτά.

  Το ‘χα χρονομετρήσει στο στρατό. Ένα τσιγάρο διαρκούσε οκτώ λεπτά, το Camel βέβαια γιατί αν είχα κάνει τράκα κανένα ελαφρύ, δεν έβγαζε το πεντάλεπτο. Έτσι μετρούσα το ατέλειωτο δίωρο της σκοπιάς σε οχτάλεπτα. Δώδεκα τσιγάρα το ένα μετά το άλλο με δυο λεπτά διάλειμμα στο ενδιάμεσο. Στο τέλος δε χρειαζόμουνα ούτε το ρολόι, μόλις έσβηνα το δωδέκατο, μάζευα με την ησυχία μου τα αποτσίγαρα, τα τύλιγα σε ένα φύλλο τσοντοπεριοδικού που το έκανα μπαλάκι και το πέταγα στο κράνος του δεκανέα αλλαγής αντί για το προβλεπόμενο «αλτ τις ει». Χακί αριθμητική ακριβείας… -           Και από τι πέθανε ο φίλος σου; -           Από τσιγάρο. -           Κάπνιζε πολύ; -           Μπα, δεν το   ‘χε βάλει ποτέ στο στόμα του. -           Α, παθητικός καπνιστής. -           Ούτε. -           Ε τότε; -           Με το Στέλιο ήμασταν κολλητοί από το Λύκειο, μετά μαζί συγκάτοικοι στη Σαλονίκη, ώσπου τα ‘μπλεξε με κείνη τη Σερραία, ωραία κοπέλα βέβαια αλλά πώς να στο πω, κάπως κτητική. Δεν ήθε