Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λαθροσωτήρες

Σήμερα στο νοσοκομείο "Ευαγγελισμός" γνώρισα έναν 25χρονο Αιγύπτιο με σπασμένη γνάθο, θύμα της Χ.Α.
Οι γιατροί δεν τον χειρουργούν για τυπικούς λόγους (κατά την επίθεση του έκλεψαν και τα χαρτιά), με αποτέλεσμα εδώ και ημέρες να βρίσκεται σε ένα κρεβάτι  νοσοκομείου
τρεφόμενος με καλαμάκι, χωρίς να γνωρίζει κανείς αν και πότε θα εγχειριστεί.
Φυσικά ο ίδιος δεν τόλμησε να μας πει πως ήταν χτυπημένος από τα καθάρματα, αλλά το εξομολογήθηκε στον άνθρωπο της αιγυπτιακής  πρεσβείας που τον επισκέφθηκε.

Τέτοια περιστατικά πάρα πολλά, και συ αδιαφορείς ή επιδοκιμάζεις,  λές  "είναι ξένοι δε με νοιάζει", "να φύγουν γιατί εξ αιτίας τους θ αμείνω άνεργος", "να πάνε από κει που'ρθαν να ξεβρωμίσει ο τόπος".

Πράγματι ο τόπος θα "ξεβρωμίσει".Όταν  τελειώσουν με τους λαθρομετανάστες, θα καθαρίσουν τους δρόμους από τις πουτάνες, μετά θα πιάσουν τα τραβέλια, ύστερα θα πάρουν σβάρνα τα πρεζάκια, τους ζητιάνους και όποια άλλη μιαρή ομάδα θεωρήσουν σκόπιμο ότι πρέπει να "τακτοποιηθεί",
 Κάποια στιγμή όμως οι απόβλητοι θα τους τελειώσουν και τότε να το ξέρεις θα 'ρθει η σειρά σου.

Την ώρα που θα σου χαστουκίζουν την κόρη επειδή ντύθηκε "άσεμνα" ή θα πλακώνουν στο ξύλο το γυιό σου γιατί φορούσε μπλούζα με τον Τσε, οι μπάτσοι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν το φρέντο τους στα έβερεστ κι εσύ ένα ακόμα επεισόδιο από την αγαπημένη σου τούρκικη σειρά.
Κι όταν πολύ αργότερα θα ξυπνήσεις και θα γράψεις με αγανάκτηση το παράπονό σου σε κάποια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης , (διότι που να τρέχεις τώρα σε πορείες και συγκεντρώσεις), θα σε βρούν και θα σου σπάσουν τη γνάθο. Αλλά δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο, γιατί θα 'χει γίνει ιδιωτικό, κι εσύ δε θα έχεις λεφτά γιατί θα είσαι από καιρό άνεργος. Παρότι οι ξένοι "που σου'κλεβαν τη δουλειά"  θα 'χουν κι αυτοί εδώ και χρόνια φύγει.


Υστερόγραφo:
Είναι γωστό πως οι  εγκέφαλοι των κυκλωμάτων διακίνησης λαθρομεταναστών είναι Έλληνες, όπως βέβαια Έλληνες είναι και οι πολιτικοί που δεν πήραν τις αποφάσεις που έπρεπε, στο χρόνο που έπρεπε.
Δεύτερον, οι επιχειρήσεις "σκούπα" ανεβάζουν τις τιμές της διακίνησης αποτελώντας βούτυρο στο παντεσπάνι των δουλεμπόρων.
Τρίτον, όταν ένα  "ανεπιθύμητο κοινωνικό φαινόμενο" διαρκεί ολόκληρες  δεκαετίες, τότε αυτό σημαίνει πως συντηρείται για λόγους συμφέροντος από ένα τμήμα της κοινωνίας, το οποίο αντλεί μια τέτοια δύναμή είτε επειδή είναι αρκετά ευρύ,  είτε διαθέτει χρήμα και εξουσία.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Παίχτης

Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, ο πατέρας μου έπαιρνε το μεγάλο τετράγωνο τραπέζι της κουζίνας μας και το έβανε στο κέντρο του καφενείου, άπλωνε τη μεγάλη πράσινη τσόχα (εδώ κι εκεί τρύπια πό τις κάφτρες των τσιγάρων) κι ετοίμαζε την πρωτοχρονιάτικη μπαρμπουτιέρα. Αφού αράδιαζε τις καρέκλες γύρω-γύρω, έβγαζε από την κρυψώνα τα μεγάλα λευκά ζάρια και τα απίθωνε στη μέση του τραπεζιού. Τη διαδικασία παρακολουθούσαν ανέκφραστοι κι αμίλητοι οι γέροι που στριμωγμένοι γύρω από την ξυλόσομπα προσπαθουσαν να ζεσταθούν. Καθώς έπεφτε το βράδυ εορταστικό και ειρηνικό οι παίχτες έπαιρναν ένας-ένας τη θέση τους. Δεν ήταν μόνο οι "καθ'έξιν" κουμαριτζήδες αλλά και οι αποδέλοιποι που έπαιζαν ζάρια "για το καλό του χρόνου". Αρχή κάναμε εμείς τα πιτσιρίκια που εκπαιδευόμασταν στα ήθη των παιγνίων παίζοντας στα ζάρια γαριδάκια, σοκολάτες και κάτι δραχμές κερδισμένες από τα χαρτζιλίκια ή τα κάλαντα. Ύστερα έρχονταν οι "μεγάλοι". Ξεκινούσαν με κάτι ταλαιπωρημένα μπλέ πενη...

Η κηδεία και η βάφτιση του Λοχία Φώλκερ

    Φραγκφούρτη, τέλη 20ου αιώνα. Το σελφ-σέρβις ήταν γεμάτο από πελάτες που όπως κι εγώ εργάζονταν σε κάποια από τις γύρω εταιρίες. Αφού άδειαζαν   βιαστικά το πιάτο τους, άλλοι το ξαναγέμιζαν από τον μπουφέ   κι άλλοι όχι, ρούφαγαν με ικανοποίηση το εθνικό ποτό της Γερμανίας δηλαδή νερό με μπουρμπουλήθρες -οι πιο μερακλήδες έπαιρναν κόκα-κόλα,   κι έφευγαν για να επιστεγάσουν τη μεσημεριάτικη   απόλαυση με ένα τσιγαράκι και κάμποσα ρεψίματα πριν επιστρέψουν στα γραφεία τους. Δεν ήταν συνηθισμένο να πίνεις αλκοόλ στο Mittagspause   αλλά εγώ δεν είχα σκοπό να ανταγωνιστώ την αξιοθαύμαστη εγκράτεια των κατοίκων της χώρας που είχε την τιμή να με φιλοξενεί, και όπως πάντα απολάμβανα μια παγωμένη μπυρίτσα, πρώτον για να ηρεμήσει το πνεύμα μου από τον εργασιακό τάραχο και δεύτερον για να προετοιμάσω κατάλληλα το στομάχι μου για την επόμενη μπυρίτσα. Αντιλήφθηκα κάποια βλέμματα αποδοκιμασίας αλλά με παράτησαν γρήγορα καθώς ήξεραν ότι με όσες μπύρες και να ...

Ένα φίδι που το λένε Τες.

Με την Τες είμαστε μαζί 3 χρόνια. Την είχα βρει κουλουριασμένη κάτω από μια πέτρα στα ριζά ενός λόφου, χωρίς τ’ αδέρφια και τη μάνα της - ποιος να ξέρει τι τους είχε συμβεί. Τη λυπήθηκα έτσι μικρή, μοναχούλα και απροστάτευτη και την πήρα μαζί μου. Φαίνεται ότι τελικά είναι ψέμα ότι στα φίδια αρέσει το γάλα γιατί δεν ήθελε ούτε να το μυρίσει, έτσι την τάιζα τρυφερά έντομα και νεογέννητα ποντικάκια. Τώρα που μεγάλωσε τα τσακώνει μόνη της. Στην αρχή η Τες ήταν φοβισμένη και διστακτική, σιγά-σιγά όμως με συνήθισε και μάλιστα αρχίσαμε και να παίζουμε μαζί. Το αγαπημένο της είναι να κουλουριάζεται και να μαζεύεται κι ύστερα να τινάζεται με όλη της τη δύναμη πάνω μου, ενώ εγώ την αποκρούω πιάνοντάς την από το λαιμό για να την απιθώσω προσεκτικά στη θέση της. Με τον καιρό βελτιωθήκαμε και οι δυο τόσο πολύ σ’ αυτό το παιχνίδι που η μεν Τες φαίνεται σαν μια αχνή ασημένια λάμψη καθώς εκτοξεύεται και το χέρι μου από την άλλη τινάζεται τόσο ακαριαία που θυμίζει χτύπημα του μακαρίτη του Μπρου...