Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Συνέλληνες...

γράψτε μου κι άλλα για τους ανεπιθύμητους  πρόσφυγες, τη βρώμα τους και τον κίνδυνο αλλόφυλλων ασθενειών, δείξτε μου φωτό θρασύτατων Συρίων με φόντο τη μεξικάνικη ζούγκλα, επισημάνετε μου τον κίνδυνο που γεννάται από τους τζιχαντιστές που βρίσκονται κατά χιιάδες στο ημιλειτουργικό μυαλό του στέφανου χίου, υπερασπιστείτε κι άλλο την καθαρότητα της γαμημένης φυλής σας, τα ελληνοχριστιανικά σας ιδεώδη,  επισημάνετε μου  την εγκληματικότητα των ξένων, τα δεμένα άχραντα χέρια της αστυνομίας, ρίξτε μου κι άλλα "δε με νοιάζει", αναλύστε μου για τα δικά σας προβλήματα που είναι ανώτερα όλων, αναρωτηθείτε που είναι το κράτος, θυμήστε μου τον Πακιστανό που βίασε την ελληνοπούλα και τον Αλβανό που λήστεψε τη γριούλα, αναλογιστείτε το προχωρημένο της σκέψης του γέροντος παϊσίου, εξηγήστε μου το ορθόν της χρήσης του λάθρο ως πρώτου συνθετικού, κάντε ένα ποστ  την ελληνική σημαία με φόντο την Αγιά Σοφιά, αναρωτηθείτε με νόημα που βρήκαν οι "λαθραίοι" τα smart phones των 30 ευρώ, γιατί δεν έφυγαν με το αεροπλάνο της γραμμής σε καιρό πολέμου, ανησυχείστε λίγο ακόμα για το μέλλον αποκλειστικά και μόνο των δικών σας παιδιών, πείτε με παράπονο ότι δε φταίτε για τα βάσανα άλλων, ποστάρετε μια μαλακία για το γένος και τη φυλή μας που ποτέ δεν είπε ο Καζαντζάκης, μοιραστείτε μαζί μου ένα πολύτιμο απόσπασμα της σοφής σκέψης κάποιου ερπυστριοφόρου δικτάτορα, παραπονεθείτε μου πως είστ εμετανάστες μέσα στην ίδια σας τη χώρα και στο τέλος νίψτε τα μπροστινά σας πόδια, γιατί έχω καιρό να σφουγγαρίσω τον κόσμο μου και να καθαρίσω κι άλλες σβουνιές από τη ζωή μου.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Μάκης ο Τζάμης γαμπρός.

  Ωραίος ο Μάκης με το γαμπριάτικο κοστούμι! Δεν τον κάνεις πάνω από πενήντα κι όμως είναι συνομήλικός μου, πενήντα έξι στα πενήντα εφτά ο καριόλης. Μέχρι τα σαράντα μεγαλοέδειχνε αλλά μετά άρχισε να μικροδείχνει. Γαμώ τα DNA γαμώ. Ούτε φαλάκρα, ούτε κοιλιά, ούτε προγούλι ούτε τίποτα. Ο χρόνος του χάρισε μόνο ένα ασημένιο, πυκνό μαλλί που σε συνδυασμό με την λεπτή του κορμοστασιά του δίνει έναν αέρα Γάλλου μπον βιβέρ. Πουτάνα φύση … Μεγάλη μούρη από τότε ακόμη που πηγαίναμε μαζί στο γυμνάσιο. Τις έριχνε τις γκόμενες ξερές. Ωραίο αγόρι και λογάς, μα πολύ λογάς.   Ξεπαρθενεύτηκε στη Δευτέρα γυμνασίου από μια της πρώτης Λυκείου. Βέβαια έλεγε ότι το ‘χε κάνει απ’ την πρώτη τάξη με την κόρη του κυλικειάρχη, δεν ήξερε όμως ο μαλάκας ότι όταν την πήδηξα εγώ στην τρίτη, μου ορκίστηκε στο φως της ότι εκείνη την πρώτη φορά απλώς τον τρόμπαρε μέχρι που άδειασε στο χέρι της. Φυσικά δεν με έπεισε ο όρκος της όσο το αίμα στο εσώρουχό μου. Ήταν παρθένα! Ναι ήταν ψεύτης ολκής! Είχε πεθάνει το
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Βίλμα

Ο λόγος που χάζευα τη Βίλμα ήταν το βλέμα της. Όχι γιατί παρά τα περίπου 90 χρόνια της παρέμενε ακόμα κοριτσίστικο (ζωηρό και περίεργο σα να αντίκρυζε για πρώτη φορά τον κόσμο) αλλά επειδή ήταν ονειροπόλο. Όταν η ματιά της σηκωνόταν για να κοιτάξει κάπου μακριά, έλαμπε με μια ακατανόητη ένταση και έχανε το απόκοσμο φως της μόνο όταν ξανάπεφτε πάνω στα κοντινά πράγματα ή στον συνομιλητή της - εν προκειμένω εμένα.Τώρα ήμουν εγώ ο υπνωτισμένος. Της πήρε λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο να επιστρέψει από την ονειροπόληση στο καφενείο του "Σφακιανού" όπου καθόμασταν και στην αρχινημένη κουβέντα μας. - Ωραίο βράδυ Κώστα. Γλυκό. Είναι ωραία η Νίσυρος το καλοκαίρι. Λάτρεψα το Μανδράκι από την πρώτη μέρα που ήρθα νιόπαντρη με το συχωρεμένο τον Πανάγο. Ξαφνικά το βλέμα της έγινε γκρίζο. - Ο Γιάννης μου έλεγε ένα τραγούδι, είπα προσπαθώντας να διώξω το σύνεφο. "Του ποταμού μας το νερό βρέχει δε βρέχει τρέχει ωραία το Μανδράκι μας κορίτσια που τα έχει". - Πρέπει να ίσχυε το ίδιο
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Οκτώ λεπτά.

  Το ‘χα χρονομετρήσει στο στρατό. Ένα τσιγάρο διαρκούσε οκτώ λεπτά, το Camel βέβαια γιατί αν είχα κάνει τράκα κανένα ελαφρύ, δεν έβγαζε το πεντάλεπτο. Έτσι μετρούσα το ατέλειωτο δίωρο της σκοπιάς σε οχτάλεπτα. Δώδεκα τσιγάρα το ένα μετά το άλλο με δυο λεπτά διάλειμμα στο ενδιάμεσο. Στο τέλος δε χρειαζόμουνα ούτε το ρολόι, μόλις έσβηνα το δωδέκατο, μάζευα με την ησυχία μου τα αποτσίγαρα, τα τύλιγα σε ένα φύλλο τσοντοπεριοδικού που το έκανα μπαλάκι και το πέταγα στο κράνος του δεκανέα αλλαγής αντί για το προβλεπόμενο «αλτ τις ει». Χακί αριθμητική ακριβείας… -           Και από τι πέθανε ο φίλος σου; -           Από τσιγάρο. -           Κάπνιζε πολύ; -           Μπα, δεν το   ‘χε βάλει ποτέ στο στόμα του. -           Α, παθητικός καπνιστής. -           Ούτε. -           Ε τότε; -           Με το Στέλιο ήμασταν κολλητοί από το Λύκειο, μετά μαζί συγκάτοικοι στη Σαλονίκη, ώσπου τα ‘μπλεξε με κείνη τη Σερραία, ωραία κοπέλα βέβαια αλλά πώς να στο πω, κάπως κτητική. Δεν ήθε
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα