Έτσι λοιπόν, αφού είχα φροντίσει με περίσσια μαεστρία να βουτήξω ένα δεκάρικο από το "σέρμα" του καταστήματος, επέστρεψα στον τόπο του εγκλήματος καμαρωτός για να το ολοκληρώσω και αφήνοντας αδιάφορα το νόμισμα στο "τεζιάκι" είπα τση μάνας μου με αξιοθαύμαστη φυσικότητα:Ο Στρατής ο Κατσανέβας μ'έστειλε να του πάρω τσιγάρα" και πήρα ένα Εφτάρι Φίλτρο από το ράφι.
Όχι ότι με ρώτησε, άλλωστε συνήθιζαν οι καπνιστές του χωριού να στέλνουν το γυιό του προμηθευτή τους να τους προσκομίσει αυτοπροσώπως τη μοναδική τους απόλαυση (μετά την τσικουδιά) , κουρασμένοι καθώς ήτανε από το καθημερινό πάλεμα για το μεροκάματο.
"Να έρθεις πίσω γιατί έχεις διάβασμα" απάντησε η δόλια μητέρα και συνέχισε να πλένει κάτι ποτήρια που είχαν μείνει στο νεροχύτη του καφε-παντοπωλείου μας.
Έχωσα βιαστικά στην τσέπη το πολύτιμο πακετάκι και τράβηξα για το Δρυ όπου περίμεναν οι υπόλοιποι συνομώτες. Χαθήκαμε στα χωράφια και όταν φτάσαμε σε απόσταση ασφαλείας από το χωριό, μοίρασα από ένα τσιγάρο στους υπόλοιπους. Κάποιος είχε φροντίσει να κρατά σπίρτα, μάλλον ο Νίκος ο Αγρίμης - δεν παίρνω κι όρκο. Ανάψαμε όλοι, κι αρχίσαμε να παπαγαλίζουμε βήχοντας τα κόλπα τα κόλπα των "μεγάλων". Κανείς μας δεν ήξερε βέβαια να καπνίσει, αλλά όλο και κάτι είχαμε καταλάβει βλεποντας πατεράδες, θείους και λοιπούς χωριανούς που ήταν σε ηλικία να καπνίζουν δημόσια. Για τις κυρίες ούτε λέξη, αφού εκείνες φρόντιζαν να εξασκούν αυτή την κακή συνήθεια "πίσω από την πόρτα", γλιτώνοντας έτσι την έκθεση στην κακογλωσσιά του χωριού, αλλά και μη δίνοντας το κακό παράδειγμα στα βλαστάρια του.
Ρούφα - φύσσα, ρούφα φύσσα πέρασε η ώρα. Ήμασταν γοητευμένοι άπαντες από αυτήν την πρώτη μας μυσταγωγία στις ενήλικες απολαύσεις. Κάποια στιγμή ακούστηκε ένας ανησυχητικός αντίλαλος: "Κωστάκηηηη". "Μπα" λέω, "με ζάλισε το κωλοτσίγαρο" και νομίζω πως ακούω τη μάνα μου να με φωνάζει. "Νίκοοοοοοοο" ακούστηκε ένας άλλος αντίλαλος. "Αμάν" λέει ο Νίκος ο Γαβαλάς, "η μάνα μου είναι τούτηνέ;".
Οι αντίλαλοι πολλαπλασιάστηκαν. "Κοπέλλια κάτι συβαίνει" τους είπα. "πάμε να φύγουμε".
Αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε τσοι τροχάλους ώσπου φτάνοντας σ'ένα αμπέλι κάποιος είπε "φάτε ξινά σταφύλια να ξεμυρίσει η τσιγαρίλα". Βάζαμε λοιπόν στο στόμα μας φούχτες τις ρώγες των σταφυλιών, μασάγαμε με μανία, φτύναμε και πάλι από την αρχή. ύστερα ελέγξαμε το αποτέλεσμα μυρίζοντας ο ένας το στόμα του άλλου. Όλα εντάξει.
Φτάνοντας στο Δρυ βρήκαμε παραταγμένες της μανάδες μας να μας κοιτάζουν βλοσυρά.
Ωχ - ωχ. Τη γαμήσαμε. Οι μαμάδες των φίλων μου, όπως και η δικιά μου μας διέταξαν αρμοδίως να ανοίξουμε το στόμα και να εκπνεύσουμε. "Ουδέν ίδιον", τα σταφύλια είχαν κάνει δουλειά.
Πήρε κάθε μια το παιδί της και κίνησαν ομάδι για τη μεσοχωριά.
Η μάνα μου με κοίταζε σκεφτική. "Δωσε μου τα χέρια σου" μου λέει ξαφνικά. Χωρίς να φανταστώ το σκοπό του νέας αυτής εξέτασης, άπλωσα τα χέρια μου. Τα έπιασε, και με μια γρήγορη κίνηση τα έφερα κοντά στη μύτη της. "Γαμώ την ατυχία μου, σκέφτηκα, "αυτό μου ξέφυγε", δεν το φαντάστηκα. Πρέπει να σκέφτηκα και κάτι άλλο, αλλά το ξέχασα από το πρώτο σκαμπίλι που με χτύπησε αστραπιαία.
Είχε πλάκα όταν με χτύπαγε η μάνα μου. Αρχικά υποκρινόταν το πιο σκληρό τη ύφος, και μόλις έριχνε το χτύπημα τα μάτια της υγραίνονταν. Σαν κάποιος να είχε χτυπήσει κι εκείνη - ακόμα δυνατότερα. Ύστερα έδινε άλλο ένα. Ακόμα περισσότερη υγρασία στα μάτια της. Ύστερα κι άλλο, και τ αμάτια μας έτρεχαν ποτάμι. Σταμάταγε μόνο όταν είχαμε κλάψει αρκετά και οι δυο.
Αυτή τη φορά, κι επειδή το παράπτωμα ήταν σοβαρό, βαλαντώσαμε στο κλάμα. Κατόπιν με οδήγησε στο σπίτι για να ξηγηθεί σχετικώς κι ο πατέρας μου...
ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ:
Πρώτον, όταν κάνεις βρωμοδουλειά, πλένε και τα χέρια σου βρε μαλάκα.
Δεύτερον και σπουδαιότερο: όταν παίρνεις τσιγάρα για λογαριασμό άλλου, φρόντισε να εξασφαλίσεις ότι δε θα πάει στ'αλήθεια να τ' αγοράσει ο ίδιος, διότι τα δικά του τελείωσαν!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου