Ο Παίχτης

Κρύο. Ο θόρυβος του καυστήρα που προσπαθεί να με ζεστάνει είναι ίδιος με το βρούχος του ελαιοτριβείου που υπήρχε κάποτε απέναντι από το πατρικό μου. Ίδιος Χειμώνας σαν τούτον εδώ, απειλητικός και δυσοίωνος αλλά μας παρηγορούσε η βεντέμα και το εργοστάσιο δούλευε με μάνητα μέχρι αργά. Κοιμόμουνα και ξύπναγα με τη βαριά ανάσα του μύλου που άλεθε το φαιοπράσινο χρυσάφι.
Ο πιο καθησυχαστικός ήχος της ζωής μου· προστατευτικός και δυνατός με διαβεβαιώνει ότι όλα θα πάνε καλά. Η πέτρα που κυλάει μακάρια λιώνει τον καρπό που συγκεντρώθηκε με κόπο και βγάζει τον πολύτιμο πολτό που το στίβουν τα υπομονετικά πιεστήρια. Στο τέλος ο διαχωριστήρας το λυτρώνει από κάθε βδελυρό στέλνοντας το δύσοσμο περίττωμα σ' ένα αυλάκι που ταξιδεύει μέχρι το ποτάμι ενώ από την άλλη γεμίζει τα δοχεία με υγρή, παχύρευστη Ζωή.
Ο Παυλής ο Χαροκόπος, γυαλίζει από τον ιδρώτα και το ελαιόλαδο νύχτα μέρα. Όλα θα πάνε καλά. Δυνατά μπράτσα και ρωμαλαίες μέσες δουλεύουν ακούραστα σα να μοιράζονται το τριφασικό ρεύμα με τα μοτέρια του ελαιουργείου. Όλα θα πάνε καλά.
Ο καυστήρας βρυχάται φιλότιμα, ζεσταίνει τους τοίχους, τα έπιπλα, τα σκεπάματα,στεγνώνει τα ρούχα, κοκκινίζει τα μάγουλα. Μόνο την καρδιά μου δε μπορεί να ζεστάνει γιατί δεν είναι ο "μύλος του Φώτη", γιατί δε μυρίζει πυρήνα, γιατί δε βγάζει πράσινο πικρό λάδι, γιατί δε θα 'ρθει αύριο το πρωΐ στο καφενείο μας ο μπάρμπα Γιώργης να του κάμω βαρύ-γλυκό καφέ στο χοντρό φλυτζάνι...