Φοβερό όνειρο είδα που λέτε οψές το βράδυ:
Παρακολουθούσα λέει την παράσταση "Ένας εχθρός του λαού*" .
Στον ρόλο του Τόμας Στόκμαν, ήταν φυσικά ο Σωτήρης Τσιόδρας, ο οποίος δεν έπαιξε κι άσχημα εδώ που τα λέμε, απλώς η ερμηνεία ήταν λίγο άτονη και άνευρη θα έλεγα, σε σημείο που με πήρε 2-3 φορές ο ύπνος, πράγμα που δε με πείραξε βέβαια, αφού όπως αντιλαμβάνεστε ήμουν ήδη κοιμισμένος.
Ομολογώ όμως ότι σε κάποια σημεία ο Στόκμαν-Τσιόδρας ήταν συνταρακτικός, όπως όταν υμνωδούσε γεμάτος τηλεοπτική κατάνυξη στο αβαείο του Μούνκεβι ή στη φάση που εμφανίζεται ως ο ήρωας με το λεκιασμένο φανελάκι στο ομώνυμο νοσκοκομείο - έξοχες προσαρμογές του σκηνοθέτη αμφότερες κατά τη γνώμη μου.
Στο τέλος, με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και ανακούφισης παρακολούθησα την τελική ήττα του πρωταγωνιστή από το φαυλεπίφαυλο κατεστημένο και την αναπόφευκτη συντριβή του. Μετά την αυλαία άναψαν τα φώτα και καθώς σκούπιζα τα δάκρυα που είχαν φέρει τόσα γέλια στα μάτια μου με ένα χαρτομάντηλο, πρόσεξα τον διπλανό μου ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον συγγραφέα.
"Ω,Ερρίκε, τι καταπληκτικά που γράφετε !" τον επαίνεσα φυσώντας τη μύτη μου με θόρυβο.
"Φίλτατέ μου, " απάντησε αηδιασμένος, «αν ποτέ η Τέχνη κάνει μήνυση στη Ζωή για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας θα της πάρει και τα σώβρακα της παλιοπουτάνας».
* Έργο του Ερρίκου Ίμπσεν, με θέμα έναν γιατρό μιας πόλης, που χαίρει της εκτίμησης των Αρχών, έως ότου εκείνος αποκαλύπτει μια υγειονομική απάτη που θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των συμπολιτών του. Ο μέγας Νορβηγός πραγματεύεται την προσπάθεια συγκάλυψης της αλήθειας, την κοινωνική διαφθορά και τα βρώμικα παρασκήνια της πολιτικής.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου