Ένα φίδι που το λένε Τες.

Με την Τες είμαστε μαζί 3 χρόνια.
Την είχα βρει κουλουριασμένη κάτω από μια πέτρα στα ριζά ενός λόφου, χωρίς τ’ αδέρφια και τη μάνα της - ποιος να ξέρει τι τους είχε συμβεί. Τη λυπήθηκα έτσι μικρή, μοναχούλα και απροστάτευτη και την πήρα μαζί μου.

Φαίνεται ότι τελικά είναι ψέμα ότι στα φίδια αρέσει το γάλα γιατί δεν ήθελε ούτε να το μυρίσει, έτσι την τάιζα τρυφερά έντομα και νεογέννητα ποντικάκια. Τώρα που μεγάλωσε τα τσακώνει μόνη της. Στην αρχή η Τες ήταν φοβισμένη και διστακτική, σιγά-σιγά όμως με συνήθισε και μάλιστα αρχίσαμε και να παίζουμε μαζί. Το αγαπημένο της είναι να κουλουριάζεται και να μαζεύεται κι ύστερα να τινάζεται με όλη της τη δύναμη πάνω μου, ενώ εγώ την αποκρούω πιάνοντάς την από το λαιμό για να την απιθώσω προσεκτικά στη θέση της. Με τον καιρό βελτιωθήκαμε και οι δυο τόσο πολύ σ’ αυτό το παιχνίδι που η μεν Τες φαίνεται σαν μια αχνή ασημένια λάμψη καθώς εκτοξεύεται και το χέρι μου από την άλλη τινάζεται τόσο ακαριαία που θυμίζει χτύπημα του μακαρίτη του Μπρους Λη.

Μερικές φορές το πρωί που κοιμάμαι κάθεται και με κοιτάζει κουλουριασμένη πάνω στο στήθος μου και με το που ανοίξω τα μάτια μου φσσσσσστ ορμάει ! Γι’ αυτό έχω συνηθίσει να κοιμάμαι με το δεξί χέρι κοντά στο αυτί μου. Μια φορά πρόλαβα και τη γράπωσα λίγους πόντους από το αριστερό μου μάτι και μια άλλη πήγα στη δουλειά έχοντας δυο κόκκινα σημάδια στη μύτη από τα μυτερά δοντάκια της Τες. Είπα στους συναδέλφους ότι έσπασα δυο σπυριά και τα πίεσα μέχρι αίματος.

Μόνο όταν έρχεται κόσμος σπίτι ξαναγίνεται δύσπιστη και κρύβεται κάτω από τον καναπέ. Κάποτε  μια φίλη που της έπεσε το ηλεκτρονικό τσιγάρο και κύλησε από κάτω, παρά λίγο να την ακουμπήσει καθώς είχε βάλει το χέρι της να το πιάσει αλλά η παμπόνηρη Τες της ξέφυγε.

Στην Τες αρέσει να βλέπει βιντεοκλίπ στην τηλεόραση. Φυσικά τα φίδια δεν ακούνε αλλά αισθάνεται πολύ καλά τις δονήσεις της μουσικής κι έχει μια αδυναμία στα τραγούδια με μπάσα (τρελαίνεται για το We will rock you των Queen και για το Kashmir των Led Zeppelin). Επίσης της αρέσουν τα ρούχα και οι αφάνες στα ντίσκο της δεκαετίας του 70.

Γενικά είναι ένα χαρούμενο, διψασμένο για ζωή και καλοπέραση πλάσμα. Μόνο όταν πλησιάζει ο καιρός ν’ αλλάξει δέρμα τα πράγματα γίνονται κάπως δύσκολα μεταξύ μας και δε θέλει ούτε παιχνίδια ούτε πειράγματα. Είναι όπως η ένταση που έχουν κάποιες γυναίκες πριν την περίοδο αλλά πολλαπλασιασμένη επί τριάντα ή σαράντα ... Έτσι την αφήνω στην ησυχία της να κυνηγήσει στον κήπο κανένα βατράχι.

Καμμιά φορά κοιταζόμαστε με τις ώρες. Εκείνη αραγμένη στο τραπέζι της κουζίνας κι εγώ ακουμπισμένος με τους αγκώνες και το κεφάλι να στηρίζεται από τις γροθιές μου.

Κλείνω τα μάτια τα κλείνει κι εκείνη. Βγάζω τη γλώσσα την βγάζει κι εκείνη. Κουνάω πάνω κάτω το κεφάλι, το ίδιο κι εκείνη. Αυτό ήταν  δεν έχουμε άλλο σημάδι συνεννόησης.

Δεν ξέρω τι σκέφτεται ούτε τι θα ΄θελε να μου πει αν μπορούσε κι εκείνη το ίδιο. Καλύτερα, έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να ανταλλάξουμε άσχημες κουβέντες. Το βλέμμα είναι αρκετό. Η Τες είναι το εγγύτερό μου πλάσμα.

Είναι κοντά στην ενηλικίωση. Κάθε που φεύγει για να κυνηγήσει το φαΐ της φοβάμαι ότι δε θα ξανάρθει. Στην χειρότερη θα τη σκοτώσει καμμιά γάτα ή θα τη λιώσει κανένα αυτοκίνητο, στην καλύτερη θα βρει ένα αρσενικό ταίρι, θα γεννήσει αυγά, θα περιμένει να βγουν από μέσα τα μικρά της, θα κάνει οικογένεια και θα τη χάσω για πάντα.

Αλλά εκείνη πάντα επιστρέφει. Ως τώρα.